Бездомная комната - Александр Розенбаум

Пустая, холодная, жуткая комната.

Захламлена, грязная, очень бездомная.

Уйти — не уйти — кто же мне посоветует?

Одно говорить, а другое — ответствовать.

Одно говорить, а другое — прочувствовать,

Как трудно, как мерзко за жизнь врачу совать.

Когда тяжело, то не надо подробностей,

И слышится иноходь скорая, дробная.

По снегу холодному снова непонятый

Бреду чистокровною, лучше, чем понею.

И хочется крикнуть: «За что же?

Что сделал я?»

Да рот забивает метель, с*ка белая.

Припев:

Кровь от лица, сердце в рубцах.

Но надо стоять до конца!

Я знаю: за то, что хотел по-хорошему,

За то, что поверил вдруг в мир огорошенный,

За то, что любовь не считал подаянием,

За то, что себе не искал оправдания,

За то, что горел не дровами, а свечкою,

Что многое знал, хоть и не был предтечею, —

За всё это жуткая, грязная комната,

Пустая, холодная, очень бездомная.

Припев:

Кровь от лица, сердце в рубцах.

Но надо стоять до конца!

Осколки посуды несбывшимся праздником,

И ноты, как чёртики, пляшут, проказники.

В глазах, обведённых кругами бессонными.

И пропасть, и пропасть, и пропасть бездонная.

Припев:

Кровь от лица, сердце в рубцах.

Но надо стоять до конца!

Lege, koude, griezelige kamer.

Rommelig, vies, erg dakloos.

Om te vertrekken - niet om te vertrekken - wie zal mij adviseren?

Het is één ding om te spreken en het andere om te antwoorden.

Het is één ding om te zeggen, en een ander om te voelen,

Hoe moeilijk, hoe walgelijk het is om in het leven van een dokter te prikken.

Als het moeilijk is, heb je geen details nodig,

En een kuieren wordt gehoord, snel, fractioneel.

Door de koude sneeuw weer verkeerd begrepen

Raszuiver delirium, beter dan pony.

En ik wil schreeuwen: “Waarvoor?

Wat heb ik gedaan?

Ja, een sneeuwstorm verstopt je mond, blanke trut.

Refrein:

Bloed uit het gezicht, hart in littekens.

Maar we moeten standhouden tot het einde!

Ik weet het: voor wat ik op een goede manier wilde,

Voor plotseling gelovend in een verbijsterde wereld,

Voor het feit dat liefde niet als een aalmoes werd beschouwd,

Om voor mezelf geen excuus te zoeken,

Om niet met brandhout te branden, maar met een kaars,

Dat hij veel wist, hoewel hij geen voorloper was, -

Voor al deze griezelige, vuile kamer,

Leeg, koud, erg dakloos.

Refrein:

Bloed uit het gezicht, hart in littekens.

Maar we moeten standhouden tot het einde!

Stukken gerechten voor een onvervulde vakantie,

En de noten, zoals duivels, dans, grappenmakers.

In ogen omringd door slapeloze cirkels.

En de afgrond, en de afgrond, en de bodemloze afgrond.

Refrein:

Bloed uit het gezicht, hart in littekens.

Maar we moeten standhouden tot het einde!