18 лет спустя - Александр Розенбаум

Иногда в денёк погожий, длинный,

Два червонца оборвав с куста,

Не забыв о веточке жасмина,

Я иду по памятным местам.

Там, где полусонная гнедая

Издали махала мне хвостом,

Там теперь моторами чихают

Несколько простуженных авто.

Извозчик постарел, и я тоже,

Где гражданин тот, что сорил вишней?

А та, к которой так спешил, Боже,

Давно уже не за меня вышла.

Я сажусь на лавочку у дома,

Он своих старушек пережил.

А у крыш, до одури знакома,

Стая голубиная кружит.

Нам теперь судьба так редко дарит

Эти удивительные дни,

Так давай, извозчик, покемарим,

Не на облучке, уж, извини.

Приятель, я тех давних дней пленник,

А фаэтона нет, денник брошен.

Давай, приятель, не жалей денег,

Пойдём помянем-ка твою лошадь.

Извозчик, отвези меня, родной!

Я, как ветерок, всегда был вольным.

Пусть стучат копыта дробью по мостовой,

Но, чур, не бить коня — ему же больно!

Soms op een mooie, lange dag,

Nadat ik twee goudstukken van een struik had afgesneden,

Niet te vergeten de jasmijntak,

Ik ga naar gedenkwaardige plaatsen.

Waar de half slapende baai

Van ver met haar staart naar me zwaaiend,

Er zijn nu niesmotoren

Verschillende koude auto's.

De chauffeur is oud, en ik ook,

Waar is de burger die bezaaid is met kersen?

En degene waar ik zo'n haast mee had, God,

Ze is lange tijd niet met me getrouwd.

Ik ga op een bankje bij het huis zitten,

Hij overleefde zijn oude vrouwen.

En op de daken, dom bekend,

Een zwerm duiven cirkelt rond.

Nu geeft het lot ons zo zelden

Deze geweldige dagen

Dus kom op, taxichauffeur, laten we pokemar,

Niet op de balk, sorry.

Vriend, ik ben een gevangene van vroeger,

En er is geen phaeton, de stal is verlaten.

Kom op, vriend, spaar het geld niet

Laten we je paard gaan herinneren.

Chauffeur, neem me mee, mijn liefste!

Ik ben, als een briesje, altijd vrij geweest.

Laat de hoeven beuken met schot op de stoep,

Maar let wel, sla het paard niet - het doet pijn!