101-й километр - Александр Розенбаум

От неонового света глазу холодно и больно.

На сто первый километр уезжаю добровольно.

На сто первом километре на ветру не реют флаги,

Там, на этом самом ветре, доживают жизнь бродяги.

Там в реке играет лещ, а в избе — баян,

Голь гуляет по земле перекатная,

Ни банкира, ни качка — делить нечего,

Постирушка с утречка, а драка к вечеру,

Драка к вечеру.

С детства верил я поэту, чьи стихи учили в школе,

Он сказал, что счастья нету, в жизни есть покой и воля.

Здесь с покоем напряжённо да и воля под надзором,

Дарят нам чужие жёны счастье тёмным коридором.

Два бревна, сарай, качель, трактор на горе,

Лампа в шестьдесят свечей, абажур сгорел,

Две лопаты уголька в печку брошены.

Наливай, братан, стакан по-хорошему,

По-хорошему.

И не сказал бы я, что спета моя песенка, но знаю:

На сто первом километре буду сам себе хозяин,

Соберу в лесу под ёлкой то ли Думу, то ли Раду —

Двух девчонок из посёлка и цыгана-конокрада.

Мне — гнедую, а ему — масти вороной.

Всё одно пойду в тюрьму, а с кем — не всё равно.

Так что фофан не продам в Потьме сотканый,

Где мне снились иногда отмель с лодкою,

Отмель с лодкою.

И так как все мои вопросы остаются без ответа,

Две мечты имею: космос и сто первый километр.

В космос явно не забраться, для него не вышел рожей,

Так что двину-ка я, братцы, к светлым далям Подпорожья.

Там в реке играет лещ, а в избе — баян,

Голь гуляет по земле перекатная,

Ни банкира, ни качка — делить нечего,

Постирушка с утречка, а драка к вечеру,

Драка к вечеру.

Van het neonlicht is het oog koud en pijnlijk.

Ik vertrek vrijwillig naar de honderd en eerste kilometer.

Op de honderd en eerste kilometer wapperen vlaggen niet in de wind,

Daar, op deze wind, leven zwervers hun leven.

Daar speelt een brasem in de rivier, en een accordeon in de hut,

Doelwandelingen op het grillige land,

Geen bankier, geen jock - niets om te delen,

Was in de ochtend, en een gevecht in de avond,

Vecht tegen de avond.

Van kinds af aan geloofde ik dat de dichter, wiens gedichten op school werden onderwezen,

Hij zei dat er geen geluk is, er is vrede en wil in het leven.

Hier, met rust, is het gespannen en staat de wil onder toezicht,

De vrouwen van andere mensen schenken ons geluk door een donkere gang.

Twee boomstammen, een schuur, een schommel, een tractor op een berg,

Een lamp van zestig kaarsen, de lampenkap is opgebrand,

Twee schoppen kolen worden in de kachel gegooid.

Schenk, bro, een glas op een goede manier,

Op een goede manier.

En ik zou niet zeggen dat mijn lied is gezongen, maar ik weet:

Op de honderd en eerste kilometer ben ik mijn eigen baas,

Ik zal in het bos bijeenkomen onder de kerstboom, ofwel de Doema, ofwel de Rada...

Twee meisjes uit het dorp en een zigeunerpaardendief.

Voor mij - baai, en voor hem - de kleur van de kraai.

Ik ga sowieso naar de gevangenis, maar met wie maakt niet uit.

Dus ik verkoop geen fofan geweven in de duisternis,

Waar ik soms droomde van een zandbank met een boot,

Shoal met een boot.

En aangezien al mijn vragen onbeantwoord blijven,

Ik heb twee dromen: ruimte en honderd en eerste kilometers.

Het is duidelijk onmogelijk om in de ruimte te komen, het trok geen gezicht voor hem,

Dus laat me verhuizen, broeders, naar de heldere vlakten van Podporozhye.

Daar speelt een brasem in de rivier, en een accordeon in de hut,

Doelwandelingen op het grillige land,

Geen bankier, geen jock - niets om te delen,

Was in de ochtend, en een gevecht in de avond,

Vecht tegen de avond.