Flor Do Cardo - Aldina Duarte

Dói-me ser a flor do cardo

Não ter a mão de ninguém;

Tenho a estranha natureza

De florir com a tristeza

E com ela me dar bem

Dói-me o Tejo, dói-me a lua

Dói-me a luz dessa aguarela

Tudo o que foi criação

Se transforma em solidão

Visto da minha janela

O tempo não me diz nada

Já nada em mim se consome

Não sou princípio nem fim

Já nada chama por mim

Até me dói o meu nome

Dói-me ser a flor do cardo

Não ter a mão de ninguém

Hei-de ser cravo encarnado

Que vive em pé separado

E acaba na mão de alguém

Het doet me pijn om de bloem van de distel te zijn

Niemands hand hebben;

Ik heb een vreemde natuur

Van bloeien met verdriet

En met haar kan ik goed opschieten

De Taag doet pijn, de maan doet pijn

Het licht van die aquarel doet me pijn

Alles wat creatie was

Verandert in eenzaamheid

Vanuit mijn raam gezien

De tijd zegt me niets

Niets in mij wordt meer verteerd

Ik ben begin noch eind

niets roept me meer

Mijn naam doet zelfs pijn

Het doet me pijn om de bloem van de distel te zijn

Niemands hand hebben

Ik zal een rode anjer zijn

Die apart woont

En eindigt in iemands hand