Casa-Mãe/Cidade - Aldina Duarte

Hora a hora dia a dia

P’las ruas encantada

Andei a ver se entendia

A cidade tão cansada

Casas tristes desoladas

Juntas soltam um queixume

Sobrevivem em fachadas

De abandono e de ciúme

Nas varandas enlaçadas

Pelas heras da saudade

Oiço rir às gargalhadas

Entre gritos de outra idade

Na calçada envelhecida

Faltam pedras pelo chão

Os canteiros são a vida

Dos becos na escuridão

Quer de noite quer de dia

Meu mistério decifrava

E se acaso me perdia

Mais de mim eu encontrava

Mesmo em frente à casa-mãe

Encontrei-me na distância

Ai de quem por si não tem

Na memória qualquer esperança

Uur na uur dag na dag

Door de betoverde straten

Ik ging kijken of ik het begreep

De stad is zo moe

verlaten trieste huizen

Samen uiten ze een klacht

Ze overleven op gevels

Van verlatenheid en jaloezie

Op de verstrengelde veranda's

Door de klimop van verlangen

Ik hoor gelach

Tussen kreten van een andere leeftijd

Op de ouder wordende stoep

Ontbrekende stenen op de vloer

Bouwplaatsen zijn leven

Van de steegjes in de duisternis

Of het nu 's nachts of overdag is

Mijn mysterie ontcijferd

En als ik verdwaalde

Meer van mij heb ik gevonden

Recht tegenover het hoofdgebouw

Ik bevond me in de verte

Wee degenen die niet hebben

Ter herinnering enige hoop