She Painted Fire Across The Skyline - Agalloch

Oh dismal mourning

I open my weary eyes once again

My life has been left hollow

And ashes have filled the gorge of my within

Last night I hope and wished I’d die in my sleep

But no catharsis was granted to me

Will this pain ever pass?

The enchanting perfume of winter

And the bleak, cold breath of her still haunts me

(Oportet ubique pulchritudinem evanescere)

So half of me rode to the mountains

And the other half soared high in the winds

To a place where the angels had fallen

The soil gagged and choked on their wings

My soul was the pale skyline

That she stretched across the horizon

Two years had brought the fire

That she paints upon my loathsome canvas

Oh akelige rouw

Ik open mijn vermoeide ogen weer

Mijn leven is hol gelaten

En as heeft de kloof van mijn binnenste gevuld

Gisteravond hoop en wenste ik dat ik in mijn slaap zou sterven

Maar ik kreeg geen catharsis

Zal deze pijn ooit overgaan?

Het betoverende parfum van de winter

En de sombere, koude adem van haar achtervolgt me nog steeds

(Oportet ubique pulchritudinem evanescere)

Dus de helft van mij reed naar de bergen

En de andere helft zweefde hoog in de wind

Naar een plaats waar de engelen waren gevallen

De grond kokhalsde en stikte in hun vleugels

Mijn ziel was de bleke skyline

Dat ze zich uitstrekte over de horizon

Twee jaar had het vuur gebracht

Dat ze op mijn walgelijke canvas schildert