She Painted Fire Across The Skyline Pt. 1 - Agalloch

Oh, dismal mourning…

I open my weary eyes once again

My life has been left hollow and ashes have filled the gorge of my within

Last night I hoped and wished I’d die in my sleep but no catharsis was granted

to me

Will this pain ever pass?

The enchanting perfumes of winter and the bleak, cold breath of her still

haunts me…

Oportet ubique pulchritudinem evanescere

So half of me rode to the mountains and the other half soared high in the winds

To a place where the angels had fallen, the soil gagged and choked on their

wings

My soul was the pale skyline that she stretched across the horizon

Two years had brought the fire that she paints upon my loathsome canvas

Oh, sombere rouw...

Ik open mijn vermoeide ogen weer

Mijn leven is hol gelaten en as heeft de kloof van mijn binnenste gevuld

Gisteravond hoopte en wenste ik dat ik in mijn slaap zou sterven, maar er werd geen catharsis verleend

naar mij

Zal deze pijn ooit overgaan?

De betoverende geuren van de winter en de gure, koude adem van haar still

achtervolgt me…

Opportet ubique pulchritudinem evanescere

Dus de helft van mij reed naar de bergen en de andere helft zweefde hoog in de wind

Naar een plaats waar de engelen waren gevallen, de grond kokhalsde en verstikte op hun

Vleugels

Mijn ziel was de bleke skyline die ze over de horizon uitstrekte

Twee jaar hadden het vuur gebracht dat ze op mijn walgelijke canvas schildert