You Were But A Ghost In My Arms - Agalloch

Like snowfall, you cry a silent storm

Your tears paint rivers on this oaken wall…

Amber nectar, misery ichor

…cascading in streams of hallowed form

For each stain, a forsaken shadow

You are the lugubrious spirit

Etched in the oak of wonder

You are the sullen voice and silent storm

Each night I lay

Awakened by her shivering silent voice

From the shapes in the corridor walls

It pierces the solitude like that of a distant scream

In the pitch-black forest of my delusion.

With each passing day, a deeper grave.

«Why did you leave me to die?»

«Why did you abandon me?»

«Why did you walk away and leave me bitterly yearning?»

Her haunting, contorted despair was etched into the wood’s grain

Though fire rages within me, no fire burns fiercer than her desire

The shape whispers my name.

I damn this oak!

I damn her sorrow!

I damn these oaken corridors

That bear the ghosts of those I’ve thrown away!

Though tempted I am to caress her texture divine

And taste her pain sweet, sweet like brandy wine;

I must burn these halls, these corridors

And silence her shrill, tormenting voice

…forever

Like snowfall, you cried a silent storm

No tears stain this dust in my hands

But from this ashen gray, her voice still

Whispers my name.

You were the lugubrious spirit

Who haunted the oak of wonder

You were the geist that warned this frozen silent storm

You were but a ghost in my arms

Net als sneeuwval huil je een stille storm

Je tranen schilderen rivieren op deze eiken muur...

Ambernectar, ellende ichor

... trapsgewijs in stromen van heilige vorm

Voor elke vlek, een verlaten schaduw

Jij bent de lugubere geest

Geëtst in de eik van verwondering

Jij bent de norse stem en stille storm

Elke nacht lig ik

Gewekt door haar trillende stille stem

Van de vormen in de gangmuren

Het doorboort de eenzaamheid als die van een verre schreeuw

In het pikzwarte woud van mijn waanvoorstelling.

Met elke dag die voorbijgaat, een dieper graf.

"Waarom heb je me achtergelaten om te sterven?"

"Waarom heb je me in de steek gelaten?"

"Waarom liep je weg en liet je me met een bitter verlangen achter?"

Haar angstaanjagende, verwrongen wanhoop stond in de nerf van het hout gegrift

Hoewel er vuur in mij woedt, brandt geen vuur feller dan haar verlangen

De vorm fluistert mijn naam.

Ik vervloek deze eik!

Ik verdom haar verdriet!

Ik vervloek deze eiken gangen

Die de geesten dragen van degenen die ik heb weggegooid!

Hoewel ik in de verleiding kom om haar goddelijke textuur te strelen

En proef haar pijn zoet, zoet als brandewijn;

Ik moet deze zalen, deze gangen verbranden

En breng haar schrille, kwellende stem tot zwijgen

…voor altijd

Net als sneeuwval, huilde je een stille storm

Geen tranen bevlekken dit stof in mijn handen

Maar van dit asgrauwe, haar stem stil

Fluistert mijn naam.

Jij was de lugubere geest

Wie spookte er rond in de eik van de wonderen?

Jij was de geist die deze bevroren stille storm waarschuwde

Je was maar een spook in mijn armen