Gelme - Allame

Durduramazsın beni çoktan yaktım çadırları

Şu gökyüzü battaniyem tüm erzağım kahırlarım

Arkamdan su dökme lütfen bahanem kalmasın

Boşuna hüzne çalar fasıl zaten duymamaktı kasıt

Benim manzaramda sürgün adamların huzurlu yası var

Gitmek için geç bile kaldım yolların yaşı var

Sor bakalım hayat ne istemişte çöktü başıma

Omuzlarım geniş çünkü onurdur dert taşımak

Falcıya sor nasılsa gerçeklerden uzaksın

Ben anlatırsam kızarsın bilirim kaldıramazsın

Demirdağdan aşıp gidiyorum yalnızlık duraksız

Ardımda kalanlarsa artık düşümden ıraktır

Düşünmeye vakit çok sinirim yerli yersiz

Dilerim bıraktığım yerde yaşarsınız bensiz

Hiç halim kalmadı beklemek cehennemden farksız

Kızma bana evim gökyüzü çatısız damsız

Kalmam artık toprakla yandım nehirde aktım

Çadırlar açtım yalandı kaçtım zamanı aştım

Ruhumla baktım ne var ki göremedim ufkum karardı

Kalmam artık toprakla yandım nehirde aktım

Çadırlar açtım yalandı kaçtım zamanı aştım

Ruhumla baktım ne var ki göremedim ufkum karardı

Durmuyorum bu dünyanın vaadettiği yerde

Yerim yurdum yok güzelim lanetliyim gelme

Söz verdiğime bakma yalnızlığıma davetliyim dilber

Sonra ses etmeden gittim veda etmeyi bilmem

Burada gökyüzünün mavisi bile suç baya

Dedim ya yalnızlık zorluyor beni manevra yapmaya

Sen olmazsın dedi hayat gururum güç dayandı

Kanatları yanan bir kartalım yüzüm yok tekrar uçmaya

Benim gecem günüm hüzün konuşmamın faydası ne

Ölüm çıksa dahi kayda geçmem olmasın vesile

Yaşamam için herhangi biri görünmezin toprak evim

Dünya ayaklarım yolum, hayatın bitmesine

İçim boş bu garip çalgının ruhu var konuşuyor

Beni bu teller anlatırken garibanlık susturuyor

Sarhoşum benimle dans eden şu geceye kızgınım

Unuttuğun saatleri hatırla zorla ağla diyor

Kalmam artık toprakla yandım nehirde aktım

Çadırlar açtım yalandı kaçtım zamanı aştım

Ruhumla baktım ne var ki göremedim ufkum karardı

Kalmam artık toprakla yandım nehirde aktım

Çadırlar açtım yalandı kaçtım zamanı aştım

Ruhumla baktım ne var ki göremedim ufkum karardı

Je kunt me niet stoppen, ik heb de tenten al verbrand

Die lucht is mijn deken, al mijn voorzieningen, mijn vloeken

Giet alsjeblieft geen water achter me, ik heb geen excuses

Tevergeefs, verdriet speelt fasil, de bedoeling was toch niet om het te horen

Naar mijn mening is er de vreedzame rouw van verbannen mannen

Ik ben zelfs te laat om te gaan, wegen hebben leeftijd

Vraag me, wat wilde het leven, het stortte in op mijn hoofd

Mijn schouders zijn breed, want het is een eer om problemen te dragen

Vraag de waarzegger op de een of andere manier dat je ver van de waarheid zit

Als ik het je vertel, word je boos, ik weet dat je er niet tegen kunt

Ik ga over Demirdağ, eenzaamheid is non-stop

Wat achterblijft is nu verre van mijn droom

Tijd om na te denken, ik ben zo nerveus, het is niet op zijn plaats

Ik hoop dat je leeft waar ik was gebleven zonder mij

Ik ben niet in een stemming om te wachten is als een hel

Wees niet boos op me, mijn huis is hemel zonder dak

Ik zal niet meer blijven, ik brandde met aarde, ik stroomde in de rivier

Ik opende tenten, het loog, ik vluchtte, ik overschreed de tijd

Ik keek met mijn ziel, maar ik kon niet zien, mijn horizon werd donker

Ik zal niet meer blijven, ik brandde met aarde, ik stroomde in de rivier

Ik opende tenten, het loog, ik vluchtte, ik overschreed de tijd

Ik keek met mijn ziel, maar ik kon niet zien, mijn horizon werd donker

Ik stop niet waar deze wereld belooft

Ik heb geen plaats, geen huis, mooi, ik ben vervloekt, kom niet

Kijk niet naar wat ik beloofde, ik ben uitgenodigd voor mijn eenzaamheid, dilber

Toen ging ik zonder een woord te zeggen, ik weet niet hoe ik afscheid moet nemen

Zelfs het blauw van de lucht is hier een misdaad

Ik zei dat eenzaamheid me dwingt te manoeuvreren

Hij zei dat je niet mijn levenstrots zou zijn, de kracht die ik doorstond

Ik ben een adelaar met brandende vleugels, ik heb geen gezicht om weer te vliegen

Mijn nacht is mijn dag, wat heeft het voor zin om over verdriet te praten?

Zelfs als de dood intreedt, kan ik niet opnemen.

Mijn aarde huis van een onzichtbare voor mij om te leven

De wereld, mijn voeten, mijn weg, naar het einde van het leven

Ik ben leeg, dit vreemde instrument heeft een ziel, het spreekt

Armheid legt me het zwijgen op terwijl deze draden me vertellen

Ik ben boos op de nacht die dronken met me danste

Onthoud de uren die je bent vergeten, er staat huilen hard

Ik zal niet meer blijven, ik brandde met aarde, ik stroomde in de rivier

Ik opende tenten, het loog, ik vluchtte, ik overschreed de tijd

Ik keek met mijn ziel, maar ik kon niet zien, mijn horizon werd donker

Ik zal niet meer blijven, ik brandde met aarde, ik stroomde in de rivier

Ik opende tenten, het loog, ik vluchtte, ik overschreed de tijd

Ik keek met mijn ziel, maar ik kon niet zien, mijn horizon werd donker