Trace the Lines - A Lot Like Birds

Knocking on doors and swallow every key

Knocking on doors and swallow every key, carelessly

What a terrible time we had, do you want it back?

What a terrible time we had, do you want it back, timelessly?

We lived in the smallest world and all of it darkened as we slept

Knew our paces dictated the turn of the moon and the earth

And yet we still battled, began to doubt ourselves

I saw a softness in you as you were, so that’s where my claws went

I used to drink off of you, take sips of perspective from things you said

And when we disagreed it would burn, but I still loved to taste it

Then something bittered, something within ourselves

Just as most of the things I deserved, I learned how to waste it

I made you sick where I had meant to make you mine

I found loneliness in a room that you were in

I know it tore you up, it wasn’t by design

Do you care that it’s over?

Do you ever trace the lines?

Was it shared?

Are you sober just to show we’re not alike?

Walking home is harder

The pace gets hard to keep when you’re in all the windows outlining every street

Do you disappear if I break them or show up in every piece?

We don’t ever speak but I’m holding on, I’m holding on, I’m holding on

Which version of you is the right one — the one from our memories?

The one locking doors that I knock on and swallowing every key?

I don’t want to sleep but it’s coming on, it’s coming on, it’s coming on

Do you care that it’s over?

Do you ever trace the lines?

Was it shared?

Are you sober just to show we’re not alike?

I said I loved you as a way to change the subject, fingers breaking as they

crossed

You said you loved me so you wouldn’t have to prove it, with both eyes towards

the door

Op deuren kloppen en elke sleutel inslikken

Op deuren kloppen en elke sleutel achteloos inslikken

Wat een vreselijke tijd hebben we gehad, wil je het terug?

Wat een vreselijke tijd hebben we gehad, wil je het terug, tijdloos?

We leefden in de kleinste wereld en alles werd donker terwijl we sliepen

Wist dat onze passen de draai van de maan en de aarde dicteerden

En toch vochten we nog steeds, begonnen aan onszelf te twijfelen

Ik zag een zachtheid in je zoals je was, dus daar gingen mijn klauwen

Ik dronk altijd van je, nam slokjes van het perspectief van de dingen die je zei

En als we het niet eens waren, zou het verbranden, maar ik proefde het toch graag

Dan iets bitters, iets in onszelf

Net zoals de meeste dingen die ik verdiende, heb ik geleerd hoe ik het kan verspillen

Ik heb je ziek gemaakt waar ik had bedoeld om je de mijne te maken

Ik vond eenzaamheid in een kamer waar jij in zat

Ik weet dat het je verscheurde, het was niet zo bedoeld

Kan het je schelen dat het voorbij is?

Trek je ooit de lijnen?

Is het gedeeld?

Ben je nuchter om te laten zien dat we niet hetzelfde zijn?

Naar huis lopen is moeilijker

Het wordt moeilijk om het tempo bij te houden als je in alle ramen zit die elke straat omlijnen

Verdwijn je als ik ze breek of verschijn je in elk stuk?

We praten nooit, maar ik hou vol, ik hou vol, ik hou vol

Welke versie van jou is de juiste, die uit onze herinneringen?

Degene die deuren sluit waar ik op klop en elke sleutel inslik?

Ik wil niet slapen, maar het komt eraan, het komt eraan, het komt eraan

Kan het je schelen dat het voorbij is?

Trek je ooit de lijnen?

Is het gedeeld?

Ben je nuchter om te laten zien dat we niet hetzelfde zijn?

Ik zei dat ik van je hield als een manier om van onderwerp te veranderen, vingers breken als ze

gekruist

Je zei dat je van me hield, zodat je het niet hoefde te bewijzen, met beide ogen gericht op

de deur