Recluse - A Lot Like Birds

Within the shadows of the ever-barren

We decompose like decrepit particles

Windows of your inner being

Neglecting what is loved

It’s the absence of substance

Struggling to exist

In this hallowed yet hollow shell

Hey you, your guard’s up but the whole room can see straight through

Your exoskeleton is plastic

Melting 'round the edges and dripping down your spine

You’ve got very little time

And most of it is mine anyways

Oh no!

Don’t hesitate, they can sense it

Within the shadows of the ever-barren

We decompose like decrepit particles

Can you feel me crawling through your inner being?

You’re a hollow shell that once existed

Did you come into the sending?

So send me away.

We all just end up as dust

Glorified ash.

Rust.

Welcome, my guest, to the attic!

Just shut the trap behind you, don’t panic, we don’t mean to startle you

If you could just remove all your clothes

Shut your mouth and relax and we’ll remove a part of you

Wrap her up, wrap her up, wrap her up

Struggle deep inside the cobweb, we can feel the strands shake off

Fill up my stomach with heartbeats!

Skitter backwards into cluttered recesses, your home is ours!

Everything you threw out, abandoned;

We took as our own, built it up in our own way

Mansion of mess!

A legacy of refuse, eaten memories and scars

Don’t stay.

I don’t care, just let me be or make me whole

Walk, crawl, run.

As long as you don’t forget this place, our faces,

these old floors

«Home is where the hearts are,» said the hunger to the waiting predator

Now I know where to go.

«Home is where the fun starts,»

Said the hunger to the waiting predator

Yeah, I know where to go.

Go for the throat

In de schaduw van het altijd onvruchtbare

We ontleden als afgeleefde deeltjes

Vensters van je innerlijke wezen

Verwaarlozen wat geliefd is

Het is de afwezigheid van substantie

Worstelen om te bestaan

In deze heilige maar holle schelp

Hé jij, je bent op je hoede, maar de hele kamer kan er dwars doorheen kijken

Je exoskelet is van plastic

Smelt langs de randen en druipt langs je ruggengraat

Je hebt heel weinig tijd

En het meeste is toch van mij

Oh nee!

Aarzel niet, ze voelen het

In de schaduw van het altijd onvruchtbare

We ontleden als afgeleefde deeltjes

Voel je me door je innerlijke wezen kruipen?

Je bent een holle schelp die ooit bestond

Ben je in de uitzending gekomen?

Dus stuur me weg.

We eindigen allemaal als stof

Verheerlijkte as.

Roest.

Welkom, mijn gast, op de zolder!

Sluit de val gewoon achter je, geen paniek, we willen je niet laten schrikken

Als je al je kleren kon uittrekken

Hou je mond en ontspan en we verwijderen een deel van je

Wikkel haar in, wikkel haar in, wikkel haar in

Worstelen diep in het spinnenweb, we kunnen de strengen voelen afschudden

Vul mijn maag met hartslagen!

Skitter achteruit in rommelige nissen, uw huis is van ons!

Alles wat je weggooide, achtergelaten;

We namen het van onszelf, bouwden het op onze eigen manier op

Herenhuis van puinhoop!

Een erfenis van afval, opgegeten herinneringen en littekens

Blijf niet.

Het kan me niet schelen, laat me gewoon zijn of maak me heel

Lopen, kruipen, rennen.

Zolang je deze plek niet vergeet, onze gezichten,

deze oude vloeren

«Thuis is waar de harten zijn», zei de honger tegen het wachtende roofdier

Nu weet ik waar ik heen moet.

«Thuis is waar het plezier begint»

Zei de honger tegen het wachtende roofdier

Ja, ik weet waar ik heen moet.

Ga voor de keel