Hand over Mouth, Over and Over - A Lot Like Birds

I wish I could, but I can’t rest as easy as you

I never really could anyway

And thoughts of the future make me worry

Heart, settle down!

This isn’t your last day

You’ll wake up tomorrow

This bedroom never gets to see the light of day

The shades are always drawn completely

And it only ever seems to come alive at night

I took you here to take you from yourself once

And you smiled at me

You smiled shamelessly and often then

But it wasn’t enough

I read your thoughts like sifting through your cabinets while you were out of

the room

I stole every treasured thought that you had and left you gutted when I could

find no more

You had poems written on the roof of your mouth

And I had scraped them out with the tip of my tongue and spat them onto the

floor

Where they dried up and blew away

And the butterflies in your stomach were all pinned to the skin on the inside

And if didn’t love you then, I love you now

But it’s easy to love something when there’s pain in its eyes

This isn’t your last day, you’ll wake up tomorrow

This isn’t your last day, you’ll wake up tomorrow

So I pull the shades back, let the light pour in through every crack I slammed

into the window

Will the good parts stay in limbo?

Why can I only remember when you said you’d love me better if I left?

And not the way you said, a thousand times, that if I left you’d die?

Ik wou dat ik het kon, maar ik kan niet zo gemakkelijk rusten als jij

Ik zou het toch nooit echt kunnen

En gedachten aan de toekomst maken me ongerust

Hart, ga zitten!

Dit is niet je laatste dag

Je wordt morgen wakker

Deze slaapkamer krijgt nooit het daglicht te zien

De tinten zijn altijd volledig getekend

En het lijkt alleen 's nachts tot leven te komen

Ik heb je hierheen gebracht om je een keer van jezelf weg te nemen

En je lachte naar me

Je lachte toen schaamteloos en vaak

Maar het was niet genoeg

Ik lees je gedachten alsof ik je kasten doorzoek terwijl je weg was

de Kamer

Ik stal elke dierbare gedachte die je had en liet je ontdaan toen ik kon

niet meer vinden

Je had gedichten op je verhemelte geschreven

En ik had ze eruit geschraapt met het puntje van mijn tong en ze op de

vloer

Waar ze opdroogden en wegwaaiden

En de vlinders in je buik zaten allemaal vastgepind op de huid aan de binnenkant

En als ik toen niet van je hield, hou ik nu van je

Maar het is gemakkelijk om van iets te houden als er pijn in de ogen zit

Dit is niet je laatste dag, je wordt morgen wakker

Dit is niet je laatste dag, je wordt morgen wakker

Dus ik trek de gordijnen naar achteren, laat het licht naar binnen stromen door elke spleet die ik sloeg

in het raam

Blijven de goede delen in het ongewisse?

Waarom kan ik me pas herinneren toen je zei dat je meer van me zou houden als ik wegging?

En niet zoals je duizend keer zei dat als ik wegging je zou sterven?