Divisi - A Lot Like Birds

You told me to smile because at least we’re both alive, and I smiled just for

you

And there’s truth in what you said, but I can’t clear the mantra, chanting,

singing in my head

It tells me life’s a brittle bone — it says the meat of life is death

These are dashes on a timeline, we’re just segments of a dash

Hardly present now, not built to last

All the magic, every moment, dies and turns into the past, to be forgotten as

the line expands

I hope the two of us are bound together, eternally entwined

I hope the waves we make swim out forever, echoing you and I

But doesn’t everybody hope for something, knowing nothing stands a chance at

lasting?

Pleading our cases that we’re too important, spending our seconds angry at

their passing

But doesn’t everybody hope for something, knowing none of us are meant to make

it?

Blindly believing that we’re the exception, beating our chests and screaming I

am sacred

But I know, we were made to be unmade, tied with strings designed to fray

I just want our knot together, it’s holding now but not forever

Someone or thing has got to pay, it’s given too much to take away

Oh, I just want a legacy — I just want it all to never fade

Don’t we all arrive at the same place where we began?

Don’t we all arrive where we began?

Je zei dat ik moest glimlachen omdat we tenminste allebei leven, en ik glimlachte alleen voor

jij

En er zit waarheid in wat je zei, maar ik kan de mantra niet ophelderen, zingen,

zingen in mijn hoofd

Het zegt me dat het leven een broos bot is - het zegt dat het vlees van het leven de dood is

Dit zijn streepjes op een tijdlijn, we zijn slechts segmenten van een streepje

Nu nauwelijks aanwezig, niet gebouwd om lang mee te gaan

Alle magie, elk moment, sterft en verandert in het verleden, om te vergeten als

de lijn wordt groter

Ik hoop dat wij twee met elkaar verbonden zijn, voor eeuwig met elkaar verweven

Ik hoop dat de golven die we maken voor altijd uitzwemmen, in navolging van jou en mij

Maar hoopt niet iedereen op iets, wetende dat niets een kans maakt?

blijvend?

Onze zaken bepleiten dat we te belangrijk zijn, onze seconden boos maken op

hun heengaan

Maar hoopt niet iedereen op iets, wetende dat niemand van ons is bedoeld om te maken?

het?

Blindelings gelovend dat wij de uitzondering zijn, op onze borst kloppen en schreeuwen I

ben heilig

Maar ik weet het, we zijn gemaakt om onopgemaakt te zijn, vastgebonden met touwtjes die ontworpen zijn om te rafelen

Ik wil gewoon onze knoop samen, het houdt nu stand, maar niet voor altijd

Iemand of iets moet betalen, het wordt te veel gegeven om mee te nemen

Oh, ik wil gewoon een erfenis — ik wil gewoon dat het nooit vervaagt

Komen we niet allemaal op dezelfde plek aan waar we begonnen?

Komen we niet allemaal waar we begonnen?