Когда б имел златые горы - Надежда Кадышева

Когда б имел златые горы

И реки, полные вина,

Все отдал бы за ласки, взоры, 2 раза

Чтоб ты владела мной одна.

/

Не упрекай несправедливо,

Скажи всю правду ты отцу,

Тогда свободно и счастливо

С молитвой мы пойдем к венцу.

Не раз, Мария, твою руку

Просил я у отца, не раз.

Отец не понял моей муки,

Жестокий сердцу дал отказ.

Тогда бежать я с ним решилась,

Поверив клятве роковой,

На божий храм перекрестилась,

В слезах взглянув на дом родной.

Умчались мы в страну чужую,

А через год он изменил,

Забыл он клятву ту святую,

А сам другую полюбил.

А мне сказал, стыдясь измены:

«Ступай обратно в дом отца.

Оставь, Мария, мои стены,

Я провожу тебя с крыльца.

За речи, ласки огневые

Я награжу тебя конем —

Уздечка, хлыстик золотые,

Седельце шито жемчугом".

Не надо мне твоей уздечки,

Не надо мне твого коня,

Ты пропил горы золотые

И реки, полные вина.

Toen ik gouden bergen had

En rivieren vol wijn

Ik zou alles geven voor liefkozingen, ogen, 2 keer

Zodat je mij alleen bezit.

/

Maak geen verwijten onterecht

Vertel de hele waarheid aan je vader,

Dan vrij en gelukkig

Met gebed gaan we naar de kroon.

Meer dan eens, Maria, jouw hand

Ik heb het mijn vader meer dan eens gevraagd.

Vader begreep mijn kwelling niet,

Het wrede hart weigerde.

Toen besloot ik met hem weg te rennen,

De fatale eed geloven,

Ze werd gedoopt in de tempel van God,

In tranen, kijkend naar zijn geboortehuis.

We haastten ons naar een vreemd land,

En een jaar later veranderde hij

Hij vergat die heilige eed

En hij hield van een ander.

En hij zei tegen mij, beschaamd voor verraad:

‘Ga terug naar het huis van je vader.

Ga weg, Maria, mijn muren,

Ik zal je begeleiden vanaf de veranda.

Voor toespraken, vuurstrelingen

Ik zal je belonen met een paard -

Hoofdstel, gouden zweep,

Het zadel is genaaid met parels.

Ik heb je hoofdstel niet nodig

Ik heb je paard niet nodig

Je dronk de bergen van goud weg

En rivieren vol wijn.