Не проси - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Поменяла одежды осень, проходя мимо наших стен,

Осень больше не прячет слезы, наступила пора измен.

Небо под ноги — листопадом, рощи видно уже насквозь,

Наши тени пока что рядом, наши души уже поврозь.

Припев:

Не проси, не проси, все равно не прощу,

Отпускаю и плакать не буду.

Не проси, не проси, если я вдруг прощу,

Значит я о тебе позабуду.

Сердце мается птицей вольной, но подрезали вдруг крыла,

Ты поверь, мне совсем не больно, просто солнце закрыла мгла.

Как метели летят недели, привыкаем мы к тишине,

Раньше только в глаза смотрели, а теперь мы спина к спине.

Припев:

Не проси, не проси, все равно не прощу,

Отпускаю и плакать не буду.

Не проси, не проси, если я вдруг прощу,

Значит я о тебе позабуду.

Проигрыш.

Как бокал, новый день разбился, не ищи меня, не зови,

О тебе прогоняю мысли, только ты, словно яд в крови.

Оправданий не нужно больше, дважды осень нам не начать,

Но чем дальше уйдем, тем дольше будет эхо вдали звучать.

Припев:

Не проси, не проси, все равно не прощу,

Отпускаю и плакать не буду.

Не проси, не проси, если я вдруг прощу,

Значит я о тебе позабуду.

Не проси, не проси, все равно не прощу,

Отпускаю и плакать не буду.

Не проси, не проси, если я вдруг прощу,

Значит я о тебе позабуду.

Herfst aangekleed, langs onze muren,

De herfst verbergt geen tranen meer, het is tijd voor verandering.

De lucht onder je voeten vallende bladeren, de bosjes zijn al te zien,

Onze schaduwen zijn nog steeds dichtbij, onze zielen zijn al uit elkaar.

Refrein:

Vraag niet, vraag niet, toch zal ik niet vergeven,

Ik laat los en ik zal niet huilen.

Vraag niet, vraag niet, als ik plotseling vergeef,

Dus ik zal je vergeten.

Het hart schudt als een vrije vogel, maar plotseling werden de vleugels geknipt,

Geloof me, het doet me helemaal geen pijn, het is gewoon de duisternis die de zon bedekt.

Terwijl sneeuwstormen wekenlang rondvliegen, wennen we aan stilte,

Vroeger keken ze alleen in de ogen, nu staan ​​we rug aan rug.

Refrein:

Vraag niet, vraag niet, toch zal ik niet vergeven,

Ik laat los en ik zal niet huilen.

Vraag niet, vraag niet, als ik plotseling vergeef,

Dus ik zal je vergeten.

Verliezen.

Als een glas, een nieuwe dag brak, zoek me niet, bel me niet,

Ik verdrijf gedachten over jou, alleen jou, als vergif in het bloed.

We hebben niet meer excuses nodig, we kunnen de herfst niet twee keer beginnen,

Maar hoe verder we gaan, hoe langer de echo in de verte zal klinken.

Refrein:

Vraag niet, vraag niet, toch zal ik niet vergeven,

Ik laat los en ik zal niet huilen.

Vraag niet, vraag niet, als ik plotseling vergeef,

Dus ik zal je vergeten.

Vraag niet, vraag niet, toch zal ik niet vergeven,

Ik laat los en ik zal niet huilen.

Vraag niet, vraag niet, als ik plotseling vergeef,

Dus ik zal je vergeten.