Женька - Людмила Зыкина, Виктор Дубровский, Государственный русский народный оркестр имени Николая Осипова

Стоит средь лесов деревенька.

Жила там когда-то давненько

Девчонка по имени Женька.

Мальчишечье имя носила,

Высокие травы косила,

Была в ней веселая сила.

Завыли стальные бураны,

Тень крыльев легла на поляны.

И Женька ушла в партизаны.

В секрете была и в засаде,

Ее уважали в отряде,

Хотели представить к награде.

Бывало, придет в деревеньку,

Мать спросит усталую Женьку:

— Ну как ты живешь?

— Помаленьку…

Пошли на заданье ребята.

Ударила вражья граната.

Из ватника вылезла вата.

Висит фотография в школе —

В улыбке — ни грусти, ни боли,

Шестнадцать ей было — не боле.

Глаза ее были безбрежны,

Мечты ее были безгрешны,

Слова ее были небрежны…

Midden in de bossen ligt een dorpje.

Heb er lang geleden gewoond

Een meisje genaamd Zhenya.

Had een jongensachtige naam

Hoog gras gemaaid

Er was een opgewekte kracht in haar.

Stalen sneeuwstormen huilden

De schaduw van de vleugels lag op de open plekken.

En Zhenya ging naar de partizanen.

Was in het geheim en in een hinderlaag,

Ze werd gerespecteerd in het detachement,

We wilden presenteren voor de prijs.

Vroeger kwam het naar het dorp,

Moeder zal de vermoeide Zhenya vragen:

- Nou, hoe leef je?

- Beetje bij beetje...

Laten we gaan jongens.

Een vijandelijke granaat trof.

Watten kwamen uit het gewatteerde jack.

Er hangt een foto in de school -

In een glimlach - geen verdriet, geen pijn,

Ze was zestien - niet meer.

Haar ogen waren grenzeloos

Haar dromen waren zondeloos

Haar woorden waren onzorgvuldig...