Купола - Виталий Леонов

Там где с утренней зарёй всё вокруг проснётся,

Вспоминая свой ночной беззаботный сон,

Стая белых куполов с высоты сорвётся,

И потянется к земле шлейфом батальон.

Раздавался смех ребят в синеве бездонной,

Пели сердце и душа в ритме высоты.

Но вплелись ветра беды в жизнь страны огромной,

И погнали купола на поля войны.

Мы судьбе навстречу шли по своим законам,

И в пути оставил нас навсегда покой,

Когда по горам чужим, по враждебным тропам

Мы прострелянных друзей волокли домой.

Лёг на плечи парашют синевой наколки,

Да ещё один на грудь с группой крови лёг,

Чтобы в день любой на них взгляд случайный бросив,

Память душу унесла за собой в полёт.

Waar met het ochtendgloren alles rondom ontwaakt,

Denkend aan uw zorgeloze nachtrust,

Een zwerm witte koepels zal van een hoogte vallen,

En het bataljon zal zich als een trein naar de grond strekken.

Het gelach van de jongens was te horen in het bodemloze blauw,

Hart en ziel zongen op het ritme van de hoogte.

Maar de winden van moeilijkheden verstrengeld in het leven van een uitgestrekt land,

En ze dreven de koepels naar de oorlogsgebieden.

We liepen naar het lot volgens onze eigen wetten,

En onderweg liet ons voor altijd vrede,

Wanneer over vreemde bergen, langs vijandige paden

We sleepten onze geschoten vrienden naar huis.

De parachute van de blauwe tatoeage lag op de schouders,

Ja, nog een keer op de borst gaan liggen met een bloedgroep,

Zodat op de dag van een oppervlakkige blik op hen,

De herinnering nam de ziel mee op de vlucht.