Песня про радость - Михаил Анчаров

Мы дети эпохи.

Атомная копоть,

Рыдают оркестры

На всех площадях.

У этой эпохи

Свирепая похоть —

Все дразнится, морда,

Детей не щадя.

Мы славим страданье,

Боимся успеха.

Нам солнце не в пору

И вьюга не в лад.

У нашего смеха

Печальное эхо,

У нашего счастья

Запуганный взгляд.

Любой зазывала

Ползет в запевалы,

Любой вышибала —

Хранитель огня.

Забыта основа

Веселого слова.

Монахи, монахи,

Простите меня!

Не схимник, а химик

Решает задачу.

Не схема, а тема

Разит дураков.

А если уж схема,

То схема поэмы,

В которой гипотезы

Новых веков.

Простим же двадцатому

Скорость улитки,

Расчеты свои

Проведем на бегу.

Давайте же выпьем

За схему улыбки,

За график удачи

И розы в снегу.

За тех, кто услышал

Wij zijn de kinderen van het tijdperk.

atomaire roet,

huilende orkesten

Op alle pleinen.

dit tijdperk

vurige lust -

Alles plaagt, snuit,

Kinderen worden niet gespaard.

We prijzen het lijden

We zijn bang voor succes.

De zon is buiten het seizoen voor ons

En de sneeuwstorm is niet in harmonie.

onze lach

trieste echo,

ons geluk

Geïntimideerde blik.

elke blaffer

Kruipt in gezangen,

Elke uitsmijter -

Brandwachter.

Stichting vergeten

Vrolijk woord.

monniken, monniken,

Vergeef me!

Geen scheikundige, maar een scheikundige

Lost een probleem op.

Geen schema, maar een thema

Doodt dwazen.

En als het schema

Dat is het schema van het gedicht,

waarin de hypothesen

nieuwe tijdperken.

Vergeef de twintigste

slak snelheid,

eigen berekeningen

Laten we op de vlucht gaan.

Laten we wat drinken

Voor het schema van een glimlach,

Voor het schema van geluk

En rozen in de sneeuw.

Voor degenen die het gehoord hebben