Тяжёлый путь - Жанна Бичевская

Тяжелый путь по жизни нас ведет,

Закон суровый этим миром правит,

Лишь сильный до конца свой путь пройдет,

А слабые в дороге погибают.

Лишь сильный до конца свой путь пройдет,

А слабые в дороге погибают.

Сменяет осень лето каждый год,

Холодным ветром в стаи птиц сбивая,

В далекий птицы собираются поход,

Лишь слабых и беспомощных бросают.

Когда душа устанет от невзгод,

И сердце как стальной пружиной стянет,

Смотрю с тоскою я на синий небосвод,

И птиц покинутых в чужбине вспоминаю.

На юг по небу клин вожак ведет,

К отчизне птиц косяк усталый правит,

В далекий птицы отправляются полет,

Бессильных на чужбине покидая.

Когда в ночи от горьких слез не спится,

Я часто с грустью и тревогой размышляю,

Что люди тоже, как большие птицы,

От жизни к вечности полет свой совершают.

Что люди тоже, как большие птицы,

От жизни к вечности полет свой совершают.

И в небо дух наш птицею стремится,

К родным краям летит людская стая,

Пора и мне с землею распроститься,

Но крылья к небесам не подымают.

Пора и мне с землею распроститься,

Но крылья к небесам не подымают.

Тяжелый путь по жизни нас ведет,

Закон суровый этим миром правит,

Лишь сильный до конца свой путь пройдет,

А слабые в дороге погибают.

Лишь сильный до конца свой путь пройдет,

А слабые в дороге погибают.

Een moeilijk pad door het leven leidt ons,

De harde wet regeert deze wereld,

Alleen de sterken zullen hun weg naar het einde vinden,

En de zwakken sterven onderweg.

Alleen de sterken zullen hun weg naar het einde vinden,

En de zwakken sterven onderweg.

Verandert elk jaar de herfst in de zomer,

Koude wind die zwermen vogels neerhaalt,

In de verte gaan vogels wandelen,

Alleen de zwakken en hulpelozen worden in de steek gelaten.

Wanneer de ziel moe is van tegenspoed,

En het hart zal zich spannen als een stalen veer,

Ik kijk met verlangen naar de blauwe lucht,

En ik herinner me de vogels die in een vreemd land waren achtergelaten.

De wigleider leidt naar het zuiden door de lucht,

Naar het thuisland van vogels, de vermoeide schoolregels,

Vogels vliegen naar een verre plaats,

De machtelozen achterlatend in een vreemd land.

Als je 's nachts niet kunt slapen vanwege bittere tranen,

Ik denk vaak met verdriet en angst,

Dat mensen ook als grote vogels zijn,

Ze maken hun vlucht van het leven naar de eeuwigheid.

Dat mensen ook als grote vogels zijn,

Ze maken hun vlucht van het leven naar de eeuwigheid.

En onze geest streeft naar de lucht als een vogel,

Een zwerm mensen vliegt naar hun geboorteland,

Het is tijd voor mij om afscheid te nemen van de aarde,

Maar vleugels stijgen niet naar de hemel.

Het is tijd voor mij om afscheid te nemen van de aarde,

Maar vleugels stijgen niet naar de hemel.

Een moeilijk pad door het leven leidt ons,

De harde wet regeert deze wereld,

Alleen de sterken zullen hun weg naar het einde vinden,

En de zwakken sterven onderweg.

Alleen de sterken zullen hun weg naar het einde vinden,

En de zwakken sterven onderweg.