L'inquietudine di esistere - Tiromancino, Fabri Fibra

Tocca essere decisi come il destino

In certe cose tocca essere precisi

Da ragazzino stavo zitto

Mani in tasca come lo zippo

Un giovane afflitto

Sono partito, ho capito, ho pagato i miei debiti, la benzina e l’affitto

Il giorno dopo ero sovra pensiero, sopra un aereo

In questo mondo in cui tutto gira intorno a chi è più famoso

Maltrattami e io ti sposo, poi ti lascio

Faremo statistica come l’ennesima famiglia allo sfascio

A pezzi come un puzzle, basta progetti

Le cose migliori mi son venute così

Come quando ti ho incontrata, per caso

Per questo dove sarò domani, ora non lo so

Non voglio vivere seguendo piani che non rispetterò

Come sempre leggera di nuovo la sera porta via da me

L’inquietudine di esistere che c'è

Mani aperte su gli occhi chiusi

Subito dopo pugni chiusi e occhi aperti

Dipende come ti comporti, come da piccoli

Se resti piccolo vai a picco

Chi ci crede alla storia del ricco che gioca tutto e poi diventa povero

E chi ci crede alla storia del povero che gioca un numero e diventa ricco

Domani dove sarò, come sarò, non lo so, non solo

Lancio le mani al cielo magari prendo il volo

Per questo dove sarò domani, ora non lo so

Non voglio vivere seguendo piani che non rispetterò

Come sempre leggera di nuovo la sera porta via da me

L’inquietudine di esistere che c'è

Per questo dove sarò domani, ora non lo so

L’inquietudine di esistere che c'è

L’inquietudine di esistere che c'è, che c'è, che c'è

Het is aan jou om te worden bepaald zoals het lot

In sommige dingen moet je precies zijn

Als kind was ik stil

Handen in je zakken als zippo

Een gekwelde jonge man

Ik ging weg, ik begreep het, ik betaalde mijn schulden, benzine en huur

De volgende dag was ik overweldigd, in een vliegtuig

In deze wereld waar alles draait om wie het meest bekend is

Mishandel me en ik zal met je trouwen, dan zal ik je verlaten

We zullen statistieken maken zoals weer een familie in puin

In stukjes als een puzzel, geen projecten meer

De beste dingen zijn zo tot mij gekomen

Zoals toen ik je toevallig ontmoette

Dus waar ik morgen zal zijn, weet ik nu niet

Ik wil niet leven volgens plannen die ik niet zal respecteren

Zoals altijd licht neemt de avond me weer weg

De rusteloosheid van het bestaande dat bestaat

Open handen op gesloten ogen

Meteen daarna, vuisten gesloten en ogen open

Het hangt af van hoe je je gedraagt, zoals toen je klein was

Als je klein blijft, ga je naar de top

Wie gelooft in het verhaal van de rijken die alles speelt en dan arm wordt

En wie gelooft in het verhaal van de arme man die een nummer speelt en rijk wordt?

Waar ik morgen zal zijn, hoe ik zal zijn, weet ik niet, niet alleen

Ik gooi mijn handen in de lucht, misschien neem ik de vlucht

Dus waar ik morgen zal zijn, weet ik nu niet

Ik wil niet leven volgens plannen die ik niet zal respecteren

Zoals altijd licht neemt de avond me weer weg

De rusteloosheid van het bestaande dat bestaat

Dus waar ik morgen zal zijn, weet ik nu niet

De rusteloosheid van het bestaande dat bestaat

De rusteloosheid van het bestaande dat bestaat, dat bestaat, dat bestaat