Luna - Fabri Fibra, Mahmood

Sento che ci sono ricascato

Dopo tutto quello che ho passato

Resto qui, affacciato sul terrazzo

Tu nemmeno sai cosa mi hai fatto

M’hai fatto perdere la sete

Ore consumate sul marciapiede a parlare

Ma da mesi mi sveglio senza niente da dire

M’hai fatto perdere la sete

Credevo di avere il futuro tra le mani

L’ho perso di vista

Più lo seguo, più mi trovo fuori pista

Non mi sentiranno mai

Non mi capiranno mai

Come un pazzo che guarda la Luna

Non mi sentiranno mai

Non mi capiranno mai

Come urla da dietro le mura

A passi lenti verso la sconfitta

Con la schiena dritta

Non mi prenderai

Non mi prenderai

Corro, corro tra la nebbia fitta

A testa alta, ma

Non mi prenderai

Non mi prenderai

Ci vediamo e mi chiedi: «Come ti va?»

Quando in fondo sai bene come mi va

Sono anni che vado in giro

A fare sempre la solita commedia

A fare sempre la solita scena

Di quello a cui non gli va bene niente

Vedi che tutto diventa un problema

Tipo camminare in mezzo alla gente

Volevo dire ciò che avevo in mente

Vedi, alla fine si capisce uguale

Non è possibile vincere sempre

Quando si perde, però, fa male

E non importa quanta gente in giro ho conosciuto

Se parli un’altra lingua, è inutile gridare aiuto

Non mi sentiranno mai

Non mi capiranno mai

Come un pazzo che guarda la Luna

Non mi sentiranno mai

Non mi capiranno mai

Come urla da dietro le mura

A passi lenti verso la sconfitta

Con la schiena dritta

Non mi prenderai

Non mi prenderai

Corro, corro tra la nebbia fitta

A testa alta, ma

Non mi prenderai

Non mi prenderai

Ik heb het gevoel dat ik er weer voor gevallen ben

Na alles wat ik heb meegemaakt

Ik blijf hier, met uitzicht op het terras

Je weet niet eens wat je me hebt aangedaan

Je hebt me mijn dorst laten verliezen

Uren praten op de stoep

Maar ik word al maanden wakker zonder iets te zeggen

Je hebt me mijn dorst laten verliezen

Ik dacht dat ik de toekomst in mijn handen had

Ik ben hem uit het oog verloren

Hoe meer ik het volg, hoe meer ik het spoor bijster raak

Ze zullen me nooit horen

Ze zullen me nooit begrijpen

Als een gek die naar de maan kijkt

Ze zullen me nooit horen

Ze zullen me nooit begrijpen

Zoals het schreeuwt van achter de muren

Langzaam richting nederlaag

Met rechte rug

Je krijgt me niet te pakken

Je krijgt me niet te pakken

Ik ren, ik ren in de dikke mist

Met opgeheven hoofd, maar

Je krijgt me niet te pakken

Je krijgt me niet te pakken

Ik zie je en vraag me: "Hoe gaat het met je?"

Als je diep van binnen weet hoe ik me voel

Ik loop al jaren rond

Altijd de gebruikelijke komedie doen

Altijd dezelfde scène aan het doen

Van degene die niets lust

Je ziet dat alles een probleem wordt

Zoals om mensen heen lopen

Ik meende wat ik in gedachten had

Kijk, uiteindelijk begrijpen we hetzelfde

Het is niet mogelijk om altijd te winnen

Maar als je verliest, doet het pijn

En het maakt niet uit hoeveel mensen ik heb ontmoet

Als je een andere taal spreekt, heeft het geen zin om om hulp te schreeuwen

Ze zullen me nooit horen

Ze zullen me nooit begrijpen

Als een gek die naar de maan kijkt

Ze zullen me nooit horen

Ze zullen me nooit begrijpen

Zoals het schreeuwt van achter de muren

Langzaam richting nederlaag

Met rechte rug

Je krijgt me niet te pakken

Je krijgt me niet te pakken

Ik ren, ik ren in de dikke mist

Met opgeheven hoofd, maar

Je krijgt me niet te pakken

Je krijgt me niet te pakken