Иволга - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Отцвела черёмуха и сирень душистая,

Только ты всё, Иволга, птица голосистая,

Всё поёшь и плачешься о судьбе своей.

Только ты всё, Иволга, птица голосистая,

Всё поёшь и плачешься о судьбе своей.

Отчего слезой-тоской очи так туманятся,

Птица желтокрылая ты ли не поймёшь.

Отчего так, Иволга, сердце больно ранится,

Когда ты над речкою плачешь и поёшь.

Отчего так, Иволга, сердце больно ранится,

Когда ты над речкою плачешь и поёшь.

Проигрыш.

Ах, как он девчонку глупую и юную

На руках ласкал, носил, тот красавец лель.

И кружила голову, майской ночкой лунною,

О любви неведомой шалая свирель.

И кружила голову, майской ночкой лунною,

О любви неведомой шалая свирель.

Где же ты тропиночка в розах серебристая,

Где хрустальный, сладостный звон среди ветвей?

Только ты всё, Иволга, птица голосистая,

Всё поёшь и жалишься о судьбе своей.

Только ты всё, Иволга, птица голосистая,

Всё поёшь и жалишься о судьбе своей.

De vogelkers en de geurige sering zijn vervaagd,

Alleen jij, Wielewaal, een vocale vogel,

Je blijft zingen en huilen over je lot.

Alleen jij, Wielewaal, een vocale vogel,

Je blijft zingen en huilen over je lot.

Waarom zijn de ogen zo mistig van het verlangen naar tranen,

Geelvleugelige vogel, begrijp je het niet.

Waarom is het zo, Oriole, het hart doet pijn,

Als je huilt en zingt boven de rivier.

Waarom is het zo, Oriole, het hart doet pijn,

Als je huilt en zingt boven de rivier.

Verliezen.

Oh, wat is hij dom en jong

Hij streelde in zijn armen, droeg, die knappe man lel.

En draaide haar hoofd op een maanverlichte meinacht,

Over de liefde van een onbekende verdwaalde pijp.

En draaide haar hoofd op een maanverlichte meinacht,

Over de liefde van een onbekende verdwaalde pijp.

Waar ben je, zilveren pad in rozen,

Waar is het kristal, zoet rinkelend tussen de takken?

Alleen jij, Wielewaal, een vocale vogel,

Je zingt alles en klaagt over je lot.

Alleen jij, Wielewaal, een vocale vogel,

Je zingt alles en klaagt over je lot.