La canzone di Aengus il vagabondo - Angelo Branduardi

Fu così che al bosco andai

Chè un fuoco in capo mi sentivo

Un ramo di nocciolo io tagliai

Ed una bacca appesi al filo

Bianche falene vennero volando

E poi le stelle luccicando

La bacca nella corrente lanciai

E pescai una piccola trota d’argento

Quando a terra l’ebbi posata

Per ravvivare il fuoco assopito

Qualcosa si mosse all’improvviso

E col mio nome mi chiamò

Una fanciulla era divenuta

Fiori di melo nei capelli

Per nome mi chiamò e svanì

Nello splendore dell’aria

Sono invecchiato vagabondando

Per vallate e per colline

Ma saprò alla fine dove e’andata

La bacerò e la prenderò per mano;

Cammineremo tra l’erba variegata

Sino alla fine dei tempi coglieremo

Le mele d’argento della luna

Le mele d’oro del sole

Dus ik ging naar het bos

Wat een vuur in mijn hoofd voelde ik

Een hazelaartak die ik heb gesneden

En een bes die aan de draad hangt

Er kwamen witte motten aanvliegen

En dan fonkelen de sterren

De bes in de stroom die ik gooide

En ik ving een kleine zilverforel

Toen ik het op de grond had gelegd

Om het sluimerende vuur te doen herleven

Er bewoog plotseling iets

En bij mijn naam noemde hij me

Een meisje was geworden

Appelbloesems in het haar

Bij naam belde hij me en verdween

In de pracht van de lucht

Ik werd oud rond te dwalen

Voor valleien en heuvels

Maar uiteindelijk zal ik weten waar het heen ging

Ik zal haar kussen en haar bij de hand nemen;

We zullen tussen het bonte gras lopen

Tot het einde der tijden zullen we begrijpen

De zilveren appels van de maan

De gouden appels van de zon