Frede - Barbara

Une rue qui monte et zigzague

Un petit café tout là-haut,

Juste à côté du terrain vague

Où fut assassiné Nono…

Ça faisait louche à la nuit noire

Ce bistrot au fond du jardin !

On s’en fichait, on venait boire,

Et le patron chantait si bien…

Frédé, joue-moi sur ta guitare

La belle chanson que tu sais

Mais oui, Frédé, la belle histoire

Où l’on n’oublie pas le passé…

Frédé, joue-moi sur ta guitare

L’histoire où l’on s’aime toujours

Ce soir, je me sens le cœur lourd:

J’ai besoin de chanson d’amour !

On venait là, toujours les mêmes,

Une bande assez mélangée

Y avait des rapins, des bohèmes,

Des filles et des gars du quartier

On chantait la nuit tout entière

Et l’on buvait pas mal aussi;

La vie nous semblait moins amère;

Et Frédé nous faisait crédit…

C’est loin, mais je revois, si blanche,

Ta barbe à travers la fumée

Et ton visage qui se penche,

On dirait que tu vas chanter…

Une douce émotion m’oppresse,

Mais je suis en train de rêver…

Tous mes souvenirs de jeunesse

Sont mêlés à ton nom, Frédé…

Frédé, où donc est ta guitare?

Et la chanson que j’aimais tant

Lorsque j’avais des idées noires,

Et ça m’arrivait bien souvent…

Frédé, l’existence est bizarre

Beaucoup de ceux que j’ai aimés

Sont loin déjà, dans le passé…

Où sont donc mes vingt ans, Frédé?

Een straat die stijgt en zigzagt

Een klein café daar,

Direct naast het braakliggende terrein

Waar is Nono vermoord...

Het was schaduwrijk in de donkere nacht

Deze bistro onderaan de tuin!

Het kon ons niet schelen, we kwamen om te drinken,

En de baas zong zo goed...

Frédé, speel me op je gitaar

Het mooie lied weet je wel

Maar ja, Frédé, het mooie verhaal

Waar het verleden niet wordt vergeten...

Frédé, speel me op je gitaar

Het verhaal waarin we altijd van elkaar houden

Vanavond voel ik me zwaar van hart:

Ik heb een liefdeslied nodig!

We kwamen er altijd, altijd hetzelfde,

Een mooi gemengd stel

Er waren verkrachters, bohemiens,

Buurtmeisjes en jongens

We hebben de hele nacht gezongen

En we dronken ook nogal wat;

Het leven leek ons ​​minder bitter;

En Fred gaf ons de eer...

Het is ver weg, maar ik zie weer, zo wit,

Je baard door de rook

En je scheve gezicht,

Het lijkt alsof je gaat zingen...

Een zoete emotie onderdrukt me,

Maar ik droom...

Al mijn jeugdherinneringen

Zijn verstrengeld met jouw naam, Frédé…

Frédé, waar is je gitaar?

En het liedje waar ik zo van hield

Toen ik donkere gedachten had,

En dat overkwam mij nogal eens...

Frédé, het bestaan ​​is raar

Van velen van wie ik heb gehouden

Zijn al ver, in het verleden...

Waar zijn mijn twintig jaar, Frédé?