L'enterrement de Verlaine - Georges Brassens

Le revois-tu mon âme, ce Boule Miche d’autrefois

Et dont le plus beau jour fut un jour de beau froid:

Dieu: s’ouvrit-il jamais une voie aussi pure

Au convoi d’un grand mort suivi de miniatures?

Tous les grognards — petits — de Verlaine étaient là,

Toussotant, Frissonnant, Glissant sur le verglas,

Mais qui suivaient ce mort et la désespérance,

Morte enfin, du Premier Rossignol de la France.

Ou plutôt du second (François de Montcorbier,

Voici belle lurette en fut le vrai premier)

N’importe!

Lélian, je vous suivrai toujours!

Premier?

Second?

vous seul.

En ce plus froid des jours.

N’importe!

Je suivrai toujours, l'âme enivrée

Ah!

Folle d’une espérance désespérée

Montesquiou-Fezensac et Bibi-la-Purée

Vos deux gardes du corps, — entre tous moi dernier.

Zie je hem weer mijn ziel, deze Boule Miche van weleer

En wiens gelukkigste dag een dag van mooie kou was:

God: Was er ooit een manier die zo puur was?

Op het konvooi van een grote dood gevolgd door miniaturen?

Alle grunts van Verlaine - kleintjes - waren er,

Hoesten, rillen, uitglijden op het ijs,

Maar wie volgde deze dood en wanhoop,

Eindelijk dood, van de eerste nachtegaal van Frankrijk.

Of liever van de tweede (François de Montcorbier,

Lang geleden was de echte eerste)

Iets!

Lelian, ik zal je altijd volgen!

Eerste?

Tweede?

jij alleen.

In deze koudste dagen.

Iets!

Ik zal altijd volgen, ziel bedwelmd

Ah!

Gek van wanhopige hoop

Montesquiou-Fezensac en Bibi-la-Purée

Uw twee lijfwachten, - en als laatste ik.