Venus Callipyge - Georges Brassens

Que jamais l’art abstrait, qui sévit maintenant

N’enlève à vos attraits ce volume étonnant

Au temps où les faux culs sont la majorité

Gloire à celui qui dit toute la vérité

Votre dos perd son nom avec si bonne grâce

Qu’on ne peut s’empêcher de lui donner raison

Que ne suis-je, madame, un poète de race

Pour dire à sa louange un immortel blason

En le voyant passer, j’en eus la chair de poule

Enfin, je vins au monde et, depuis, je lui voue

Un culte véritable et, quand je perds aux boules

En embrassant Fanny, je ne pense qu'à vous

Pour obtenir, madame, un galbe de cet ordre

Vous devez torturer les gens de votre entour

Donner aux couturiers bien du fil à retordre

Et vous devez crever votre dame d’atour

C’est le duc de Bordeaux qui s’en va, tête basse

Car il ressemble au mien comme deux gouttes d’eau

S’il ressemblait au vôtre, on dirait, quand il passe

«C'est un joli garçon que le duc de Bordeaux !

"

Ne faites aucun cas des jaloux qui professent

Que vous avez placé votre orgueil un peu bas

Que vous présumez trop, en somme de vos fesses

Et surtout, par faveur, ne vous asseyez pas

Laissez-les raconter qu’en sortant de calèche

La brise a fait voler votre robe et qu’on vit

Ecrite dans un coeur transpercé d’une flèche

Cette expression triviale: «à Julot pour la vie "

Laissez-les dire encor qu'à la cour d’Angleterre

Faisant la révérence aux souverains anglois

Vous êtes, patatras !

tombée assise à terre

La loi d’la pesanteur est dure, mais c’est la loi

Nul ne peut aujourd’hui trépasser sans voir Naples

A l’assaut des chefs-d'oeuvre ils veulent tous courir

Mes ambitions à moi sont bien plus raisonnables:

Voir votre académie, madame, et puis mourir

Que jamais l’art abstrait, qui sévit maintenant

N’enlève à vos attraits ce volume étonnant

Au temps où les faux culs sont la majorité

Gloire à celui qui dit toute la vérité

Dan ooit abstracte kunst, die nu hoogtij viert

Beroof je charmes niet van dat verbazingwekkende volume

Terug toen valse ezels de meerderheid waren

Glorie aan hem die de hele waarheid spreekt

Je rug verliest zijn naam met zo'n goede gratie

Dat we het niet anders kunnen dan het met hem eens zijn

Waarom ben ik, mevrouw, een rasechte dichter

Om zijn lof uit te spreken een onsterfelijk wapen

Toen ik hem zag passeren, kreeg ik kippenvel

Eindelijk kwam ik op de wereld en sindsdien draag ik mij aan hem op

Ware aanbidding en als ik kommen verlies

Fanny kussen, ik denk alleen maar aan jou

Om, mevrouw, een curve van deze orde te krijgen...

Je moet de mensen om je heen martelen

De naaisters het moeilijk maken

En je moet je hofdame vermoorden

Het is de hertog van Bordeaux die vertrekt, hoofd gebogen

Want het lijkt op het mijne als twee druppels water

Als het op de jouwe leek, ziet het eruit als wanneer het voorbij is

"Hij is een mooie jongen, de hertog van Bordeaux!

"

Negeer de jaloerse die belijdt

Dat je je trots een beetje laag zet

Dat je teveel veronderstelt, som van je reet

En vooral, als een gunst, ga niet zitten

Laat ze dat vertellen als ze uit de koets stappen

De wind heeft je jurk geblazen en we leven

Geschreven in een hart doorboord met een pijl

Deze triviale uitdrukking: "tot Julot voor het leven"

Laat ze nog steeds zeggen alleen aan het Engelse hof

Buigen voor de Engelse heersers

Jij bent, boem!

viel zittend op de grond

De wet van de zwaartekracht is hard, maar het is de wet

Niemand kan vandaag overlijden zonder Napels te zien

De meesterwerken aanvallen die ze allemaal willen uitvoeren

Mijn eigen ambities zijn veel redelijker:

Zie je academie, dame, en sterf dan

Dan ooit abstracte kunst, die nu hoogtij viert

Beroof je charmes niet van dat verbazingwekkende volume

Terug toen valse ezels de meerderheid waren

Glorie aan hem die de hele waarheid spreekt