V zemlyanke - Владимир Трошин, Константин Листов

Бьется в тесной печурке огонь,

На поленьях смола, как слеза;

И поет мне в землянке гармонь:

Про улыбку твою и глаза.

Припев:

Про тебя мне шептали кусты

В белоснежных полях под Москвой.

Я хочу, чтобы слышала ты,

Как тоскует мой голос живой!

Ты сейчас далеко, далеко;

Между нами снега и снега.

До тебя мне дойти нелегко,

А до смерти — четыре шага.

Пой, гармоника, вьюге назло!

Заплутавшее счастье зови.

Мне в холодной землянке тепло

От твоей негасимой любви.

Бьется в тесной печурке огонь,

На поленьях смола, как слеза;

И поет мне в землянке гармонь:

Про улыбку твою и глаза.

Припев:

Про тебя мне шептали кусты

В белоснежных полях под Москвой.

Я хочу, чтобы слышала ты,

Как тоскует мой голос живой!

Я хочу, чтобы слышала ты,

Как тоскует мой голос живой!

Vuur klopt in de krappe kachel,

Hars op houtblokken, als een traan;

En de accordeon zingt voor mij in de dugout:

Over je glimlach en ogen.

Refrein:

De struiken fluisterden tegen me over jou

In sneeuwwitte velden bij Moskou.

Ik wil dat je het hoort

Hoe verlangend is mijn levende stem!

Je bent nu ver, ver weg;

Er ligt sneeuw en sneeuw tussen ons.

Het is niet gemakkelijk voor mij om bij je te komen,

En er zijn vier stappen naar de dood.

Zing, mondharmonica, sneeuwstorm uit wrok!

Noem het verstrikte geluk.

Ik heb het warm in een koude dugout

Van je onuitblusbare liefde.

Vuur klopt in de krappe kachel,

Hars op houtblokken, als een traan;

En de accordeon zingt voor mij in de dugout:

Over je glimlach en ogen.

Refrein:

De struiken fluisterden tegen me over jou

In sneeuwwitte velden bij Moskou.

Ik wil dat je het hoort

Hoe verlangend is mijn levende stem!

Ik wil dat je het hoort

Hoe verlangend is mijn levende stem!