Остаток слов - ZippO

Остаток слов и без эмоций,

Иду по городу на ощупь,

Ты не думай крошка, я завис немножко.

Зависая на подъездах, на лестничных клетках,

И просто дымя, не думая,

Глазами красными взглянешь на меня,

И что подумая, кто я?

Ну да, без тебя, и оставив тропу позади себя

А зная лишь толк и опустив себя

Не жаль ни тебя, ни меня.

И толковать не стоит, просто уйди и замолчи.

Нет меня, нет меня, раз-два и не любя.

На виражах, прижав к себе чувство вины,

Я уходил от реальности в сны,

Братан, давай посидим,

Давай подымим, давай поговорим.

На виражах, прижав к себе чувство вины,

Я уходил от реальности в сны,

Братан, давай посидим,

Давай подымим, давай поговорим.

Я помню тот день, ту ночь,

Которой не смог тебе помочь,

И под обманом мусоров вывозил их трёп,

И сказать тебе не мог.

Я тысячи слов готов перевернуть мой друг,

Чтобы в тебя проник этот ебаный звук.

И не вздумай говорить, что тебя не любил.

Все было, подруга, но все остыло.

И наши реки не слиты, мы битом пропитаны

Дороги забыты и тропы сбиты.

Тем кто сдвинул меня на пути к небесам,

И я вернулся, чтоб разъебать твой sound.

Потом любовь-обман, мысли-туман.

И никотин, день ото дня.

Город спит и небо затянуто дымом.

И всё, я считаю: три, и полетим.

На виражах, прижав к себе чувство вины,

Я уходил от реальности в сны,

Братан, давай посидим,

Давай подымим, давай поговорим.

На виражах, прижав к себе чувство вины,

Я уходил от реальности в сны,

Братан, давай посидим,

Давай подымим, давай поговорим.

De rest van de woorden en zonder emoties,

Ik loop door de stad om aan te raken,

Denk niet schat, ik hing een beetje.

Hangend aan de portieken, aan de trappenhuizen,

En gewoon roken zonder na te denken

Je kijkt me aan met rode ogen

En wat denk je, wie ben ik?

Nou ja, zonder jou, en het pad achter je latend

En alleen de zin kennen en zichzelf verlagen

Ik heb geen medelijden met jou of mij.

En je moet het niet interpreteren, ga gewoon weg en zwijg.

Geen ik, geen ik, een of twee en niet liefdevol.

In bochten, met een schuldgevoel geklemd,

Ik ging van realiteit naar dromen

Bro, laten we gaan zitten

Laten we opstaan, laten we praten.

In bochten, met een schuldgevoel geklemd,

Ik ging van realiteit naar dromen

Bro, laten we gaan zitten

Laten we opstaan, laten we praten.

Ik herinner me die dag, die nacht

Wie kon je niet helpen

En onder het bedrog van vuilnis namen hun gebabbel af,

En ik zou het je niet kunnen vertellen.

Ik ben klaar om duizend woorden te veranderen, mijn vriend,

Om dat verdomde geluid in je te krijgen.

En waag het niet te zeggen dat je niet van me hield.

Alles was, mijn vriend, maar alles is afgekoeld.

En onze rivieren zijn niet samengevoegd, we zijn verzadigd met een beetje

De wegen zijn vergeten en de paden zijn neergehaald.

Aan degenen die mij op weg naar de hemel hebben gebracht,

En ik ben terug om je geluid te verknoeien.

Dan liefde-bedrog, gedachten-mist.

En nicotine, van dag tot dag.

De stad slaapt en de lucht is gevuld met rook.

En dat is het, ik tel: drie, en we vliegen.

In bochten, met een schuldgevoel geklemd,

Ik ging van realiteit naar dromen

Bro, laten we gaan zitten

Laten we opstaan, laten we praten.

In bochten, met een schuldgevoel geklemd,

Ik ging van realiteit naar dromen

Bro, laten we gaan zitten

Laten we opstaan, laten we praten.