Ma valse - Zaz

Regardez-moi sourire

Comme une rose au vent

Flotter, m’embellir

Sous le désir ardent

D'être vivante et reine

Dans mon monde innocent

De ces pluies de lumière

Qui fondent sur mon champ

Regardez-moi m’ouvrir

À l’amour qui me tend

Ses bras et ses soupirs

Qui me chauffent le sang

La mousse sous mes pieds

Comme un tapis de soie

Un socle pour mon lit

M’abandonner parfois

Regardez-moi souffrir

Quand je ne m’aime plus

Que j’ai peur d'être vue

Et d'être mise à nu

Quand je suis vulnérable

Et que personne n’entend

La grandeur de l’horreur

Qui gronde et qui méprend

Regardez ce grand vide

Cet inconnu si tendre

Que j’aimerais succomber

Et ne plus rien attendre

Un silence qui fait peur

Qui ne peut plus surprendre

Car je connais mille fois

La saveur de ses cendres

L’amour en bandoulière

Comme un cadeau volé

Je voudrais être mère

Pour mieux me consoler

Pour me donner l’accueil

L'écoute et le sursis

Me donner la douceur

Me donner du répit

Comment donner à soi

Cet amour qu’on attend

Qui n’est jamais assez

Et qu’on ne sait pas prendre

Que même si l’on surprend

Son cœur s’ouvrir parfois

On le referme si vite

De peur que l’on se noie

Et puis un soir, un jour

On ose l’accepter

Cette perle, ce sésame

Qu’on avait bien caché

Au creux de notre oubli

Au bord de la jetée

Contemplant le ciel roux

Des rêves effacés

C’est la faim qui surgit

Comme une rage au ventre

L’ardeur insaisissable

Qui crie et qui nous hante

Comme un vieux fantôme las

De n'être reconnu

D'être écouté sans crainte

Pour pouvoir être lu

Regardez-moi me battre

Contre rien, contre tout

Prisonnière de ma cage

Que j’ai construite par bouts

Racontant mon histoire

Pour ne pas l’oublier

Elle me serre aujourd’hui

La gorge, ma liberté

J’en ai fini, assez

Assez d'être victime

D’une peur insensée

Qui chanterait son hymne

Que je porte en moi

Comme un drapeau flottant

Par la brise des anciens

Dans l’arbre du néant

Je termine l’histoire

Je laisse aller le vent

Je lui redonne l’espoir

Et le souffle d’antan

Je remets à la terre

Ses croyances erronées

Que l’on m’a bien apprises

Et qui sont mal fondées

Si je veux vivre ce monde

Ma vie à ma façon

J’accepte de vivre ma loi

Allier mon âme à ma raison

Je lâche prise

J’ose me vivre

Je lâche prise

Et j’ose vivre

kijk hoe ik lach

Als een roos in de wind

Zweven, verfraai mij

Onder het brandende verlangen

Om te leven en koningin te zijn

In mijn onschuldige wereld

Van deze regens van licht

Die smelten op mijn veld

Kijk hoe ik openga

Aan de liefde die naar mij reikt

Zijn armen en zijn zuchten

die mijn bloed verwarmen

Het mos onder mijn voeten

Als een zijden tapijt

Een plint voor mijn bed

verlaat me soms

kijk hoe ik lijd

Als ik niet meer van mezelf hou

Dat ik bang ben om gezien te worden

En om te worden blootgesteld

Als ik kwetsbaar ben

En niemand hoort

De grootsheid van horror

Wie scheldt en begrijpt het verkeerd

Kijk naar deze grote leegte

Deze vreemdeling zo teder

Dat ik zou willen bezwijken

En verwacht niets meer

Een enge stilte

Wie kan niet meer verrassen

Want ik weet het duizend keer

De smaak van zijn as

Liefde in een schouderriem

Als een gestolen cadeau

Ik zou graag moeder willen worden

Om me beter te troosten

Om me welkom te heten

Luisteren en uitstel

Geef me zoetheid

geef me uitstel

hoe geef je aan jezelf

Deze liefde waar we op wachten

wat nooit genoeg is

En we weten niet hoe te nemen

Dat zelfs als we verrassen

Zijn hart gaat soms open

We sluiten het zo snel

opdat we niet verdrinken

En dan op een nacht, op een dag

We durven het te accepteren

Deze parel, deze sesam

Dat we ons goed verstopten

Op de bodem van onze vergetelheid

Aan de rand van de pier

Starend naar de rode lucht

dromen gewist

Het is de honger die ontstaat

Als een woede in de maag

De ongrijpbare hartstocht

Wie schreeuwt en wie achtervolgt ons

Als een vermoeide oude geest

Om niet herkend te worden

Om gehoord te worden zonder angst

Om gelezen te kunnen worden

Kijk hoe ik vecht

Tegen niets, tegen alles

Gevangene van mijn kooi

Dat ik stukje bij beetje heb gebouwd

Mijn verhaal vertellen

Niet te vergeten

Ze houdt me vast vandaag

De keel, mijn vrijheid

Ik ben klaar, genoeg

Genoeg van het slachtoffer zijn

Met zinloze angst

Wie zou zijn hymne zingen?

die ik in mij draag

Als een wapperende vlag

Door de bries van de ouden

In de boom van het niets

Ik maak het verhaal af

Ik laat de wind gaan

ik geef haar hoop

En de adem van weleer

ik grond

Zijn verkeerde overtuigingen

Dat ik goed onderwezen ben

En die zijn ongegrond?

Als ik deze wereld wil leven

Mijn leven, mijn manier

Ik ga ermee akkoord mijn wet na te leven

Combineer mijn ziel met mijn reden

ik laat gaan

Ik durf zelf te leven

ik laat gaan

En ik durf te leven