J'arrive pas - Zaz

J’arrive pas à faire autrement que de me fondre dedans

Et de tout ressentir, subtil, des gestes sincères en colère

Qui sommeillent et qui veillent

L’odeur sensible des êtres hostiles, l’aigreur des gens me gêne

Je n’arrive pas à faire semblant d'être vraie

Quand des pensées austères me transpercent le cœur

Me glacent, laissent place à la stupeur, à la pauvreté du sentiment

Me volent l’envie d’offrir ma joie, me donnent l’effroi

D’un vide sans quoi l'éclat s’en va …

J’essaie de ne pleurer le monde qui me semble assassin

Le monde et son égo qui se charme de mensonges

J’essaie de me convaincre et d’espérer que le monde change

Que nos esprits conditionnés se réveillent et se risquent à l’exode

L’exode de nos inerties vers des actions palpables

Que chaque maillon compte et s’en sente responsable

De ce monde de beauté qui péri sous nos yeux

De ces enfants sans pain et ces autres qui s’empiffrent

De ces gens au pouvoir qui laissent crever la terre

Qui l’ont rendue malade et qui meurtri nos chaires

Consommation malsaine, tous ces besoins qu’on crée

Et ce drame qui se joue chaque jour sous notre nez

Urgence d’un temps amoindri par des discours bidons

Qu’on acquiesce d’un geste d'épaule comme de gentils moutons

J’arrive pas à faire autrement que de me fondre dedans

Et de tout ressentir, subtil, des gestes sincères en colère

Qui sommeillent et qui veillent

L’odeur sensible des êtres hostiles, l’aigreur des gens me gêne

Je n’arrive pas à faire semblant d’etre vraie

Quand des pensées austères me transpercent le cœur

Me glacent, laissent place à la stupeur, à la pauvreté du sentiment

Me volent l’envie d’offrir ma joie, me donnent l’effroi

D’un vide sans quoi l'éclat s’en va …

Je n’dois pas leur donner de pouvoir

Laisser glisser sur moi leur perfide blasfème

S’ils me touchent c’est que j’ai cessé d’y croire

Que je m’estime encore bien moins que leur poison qu’ils sèment

Prendre soin, cultiver mon jardin d’espérance

Arroser de mon âme et semer à outrance

Tout l’amour que j’innonde de mes pluies d’innocence

Et c’est ce dont je parle quand je dis «les maillons»

J’arrive pas à faire autrement que de me fondre dedans

Ik kan niet anders dan erin opgaan

En voel het allemaal, subtiele, oprechte boze gebaren

Wie slaapt en kijkt

De gevoelige geur van vijandige wezens, de zuurheid van mensen stoort me

Ik kan niet doen alsof ik echt ben

Wanneer strenge gedachten mijn hart doorboren

Bevries me, maak plaats voor verdoving, armoede van gevoel

Steel me het verlangen om mijn vreugde aan te bieden, geef me angst

Van een leegte zonder welke de uitstraling weggaat...

Ik probeer niet te rouwen om de wereld die mij moorddadig lijkt

De wereld en zijn ego die zichzelf charmeert met leugens

Ik probeer mezelf te overtuigen en hoop dat de wereld verandert

Laat onze geconditioneerde geest wakker worden en de exodus riskeren

De uittocht van onze traagheid naar tastbare acties

Dat elke schakel telt en zich er verantwoordelijk voor voelt

Van deze wereld van schoonheid die voor onze ogen verging

Van die kinderen zonder brood en die anderen die zichzelf volproppen

Van die mensen aan de macht die de aarde lieten barsten

Dat maakte haar ziek en deed blauwe plekken op onze preekstoelen

Ongezonde consumptie, al deze behoeften die we creëren

En dit drama dat zich elke dag onder onze neus afspeelt

Urgentie van een tijd verminderd door valse toespraken

Dat we instemmend knikken als vriendelijke schapen

Ik kan niet anders dan erin opgaan

En voel het allemaal, subtiele, oprechte boze gebaren

Wie slaapt en kijkt

De gevoelige geur van vijandige wezens, de zuurheid van mensen stoort me

Ik kan niet doen alsof ik echt ben

Wanneer strenge gedachten mijn hart doorboren

Bevries me, maak plaats voor verdoving, armoede van gevoel

Steel me het verlangen om mijn vreugde aan te bieden, geef me angst

Van een leegte zonder welke de uitstraling weggaat...

Ik hoef ze geen macht te geven

Laat hun verraderlijke godslastering over mij glippen

Als ze me aanraken, geloof ik niet meer in ze

Dat ik mezelf nog steeds veel minder waardeer dan hun vergif dat ze zaaien

Wees voorzichtig, cultiveer mijn tuin van hoop

Water uit mijn ziel en overmatig zaaien

Alle liefde die ik overspoel met mijn regens van onschuld

En dat is wat ik bedoel als ik zeg "de links"

Ik kan niet anders dan erin opgaan