Dans ma rue - Zaz

J’habite un coin du vieux Montmartre,

mon père rentre saoul tous les soirs,

et pour nous nourrire tous les quatres,

ma pauvre mère travaille au lavoir.

quand j’suis malade, j’reste à ma fenêtre,

j’regarde passer les gens d’ailleurs.

quand le jour vient à disparaitre,

y’a des choses qui me font un peu peur.

dans ma rue y’a des gens qui s’promènent,

j’les entends chuchoter et dans la nuit

quand j’m’endore bercée par une rengaine,

j’suis soudain réveillée par des cris,

des coups de sifflet, des pas qui trainent

qui vont qui viennent,

puis le silence qui me fait froid dans tout le coeur.

dans ma rue y’a des ombres qui s’promènent,

et je tremble et j’ai froid et j’ai peur.

mon père m’a dit un jour: ma fille

tu vas pas rester là sans fin,

t’es bonne à rien ça c’est de famille

faudrait voir à gagner ton pain.

les hommes te trouvent plutôt jolie,

tu n’auras qu'à partir le soir,

y’a bien des femmes qui gagnent leur vie

en s’baladant sur le trottoir.

dans ma rue y’a des femmes qui s’promènent,

j’les entends fredonner et dans la nuit

quand j’m’endore bercée par une rengaine,

j’suis soudain réveillée par des cris,

des coups de sifflet, des pas qui trainent

qui vont qui viennent,

puis ce silence qui me fait froid dans tout le coeur.

dans ma rue y’a des femmes qui s’promènent

et je tremble et j’ai froid et j’ai peur.

et depuis des semaines et des semaines

j’ai plus de maison, j’ai plus d’argent

j’sais pas comment les autres s’y prennent,

mais j’ai pas pu trouver de client.

j’demande l’aumône aux gens qui passent,

un morceau de pain, un peu de chaleur.

j’ai pourtant pas beaucoup d’audace,

maintenant c’est moi qui leur fais peur.

dans ma rue, tous les soirs j’me promène,

on m’entend sangloter et dans la nuit

quand le vent jette au ciel sa rengaine

tout mon corps est glacé par la pluie.

et j’en peux plus, j’attends qu’enfaite

que le bon Dieu vienne,

pour m’inviter à m’réchauffer tout près de lui.

dans ma rue y’a des anges

qui m’ammènent,

pour toujours mon cauchemar est fini.

Ik woon in een hoek van het oude Montmartre,

mijn vader komt elke avond dronken thuis,

en om ons vieren te voeden,

mijn arme moeder werkt in de wasserij.

als ik ziek ben, blijf ik aan mijn raam,

Ik zie mensen voorbijgaan.

als de dag komt te vervagen,

er zijn dingen waar ik een beetje bang voor ben.

in mijn straat lopen mensen rond,

Ik hoor ze fluisteren en in de nacht

als ik in slaap val gesust door een refrein,

Ik word plotseling gewekt door geschreeuw,

fluitjes, schuifelende voetstappen

wie gaan wie komen

dan de stilte die me koud maakt in mijn hele hart.

in mijn straat lopen schaduwen rond,

en ik beef en ik heb het koud en ik ben bang.

mijn vader zei op een dag tegen mij: mijn dochter

je blijft daar niet voor altijd,

je bent nergens goed voor, dat is familie

zou moeten zien om je brood te verdienen.

mannen vinden je best knap,

je hoeft alleen 's avonds te vertrekken,

er zijn veel vrouwen die hun brood verdienen

over het trottoir slenteren.

in mijn straat lopen vrouwen rond,

Ik hoor ze neuriën en in de nacht

als ik in slaap val gesust door een refrein,

Ik word plotseling gewekt door geschreeuw,

fluitjes, schuifelende voetstappen

wie gaan wie komen

dan deze stilte die me koud maakt in mijn hele hart.

in mijn straat lopen vrouwen rond

en ik beef en ik heb het koud en ik ben bang.

en voor weken en weken

Ik heb meer huis, ik heb meer geld

Ik weet niet hoe de anderen het doen

maar ik kon geen klant vinden.

Ik vraag een aalmoes aan voorbijgangers,

een stukje brood, een beetje warmte.

Ik heb niet veel durf,

nu ben ik degene die ze bang maakt.

in mijn straat, elke avond loop ik,

Ik hoor snikken en in de nacht

wanneer de wind zijn deuntje naar de hemel werpt

mijn hele lichaam is bevroren van de regen.

en ik kan er niet meer tegen, ik wacht erop

moge de goede Heer komen,

om me uit te nodigen om dicht bij hem op te warmen.

in mijn straat zijn engelen

wie neemt mij,

voor altijd is mijn nachtmerrie voorbij.