The Foggy Dew - Young Dubliners

I was down the glen one Easter morn

To a city fair rode I.

There armed lines of marching men

In squadrons passed me by.

No pipe did hum, no battle drum did sound it’s loud tattoo.

But the Angelus Bells o’er the Liffey swells rang out in the foggy dew.

Right proudly high in Dublin town

Hung they out a flag of war.

'Twas better to die 'neath that Irish sky

Than at Sulva or Sud el Bar.

And from the plains of Royal Meath

Strong men came hurrying through

While Brittania’s huns with their long range guns

Sailed in through the foggy dew.

Their bravest fell and the requiem bell

Rang mournfully and clear

For those who died that Eastertide in the

Springing of the year.

While the world did gaze with deep amaze

At those fearless men but few.

Who bore the fight that freedom’s light

Might shine through the foggy dew.

And back through the glen

I rode again.

And my heart with grief was sore.

For I parted then with valiant men

Whom I never shall see n’more.

But to and fro in my dreams I go And I kneel and pray for you.

For slavery fled the glorious dead

When you fell in the foggy dew.

Ik was op een paasochtend in de vallei

Naar een stadskermis reed ik.

Daar gewapende rijen marcherende mannen

In squadrons passeerde me.

Geen pijp zoemde, geen slagtrom klonk het is luide tatoeage.

Maar de Angelus Bells boven de deining van Liffey klonken in de mistige dauw.

Helemaal trots hoog in de stad Dublin

Ze hingen een oorlogsvlag uit.

'Het was beter om te sterven 'onder die Ierse lucht'

Dan bij Sulva of Sud el Bar.

En van de vlakten van Royal Meath

Sterke mannen kwamen haastig door

Terwijl Brittania's jagen met hun langeafstandskanonnen

Door de mistige dauw naar binnen gevaren.

Hun dapperste viel en de requiembel

Belde treurig en duidelijk

Voor degenen die stierven die Paastijd in de

Lente van het jaar.

Terwijl de wereld met diepe verbazing staarde

Bij die onverschrokken mannen, maar er zijn er maar weinig.

Wie droeg de strijd dat het licht van de vrijheid

Misschien door de mistige dauw schijnen.

En terug door de vallei

Ik reed weer.

En mijn hart van verdriet deed pijn.

Want ik heb toen afscheid genomen van dappere mannen

Die ik nooit meer zal zien.

Maar heen en weer in mijn dromen ga ik en ik kniel en bid voor je.

Voor de slavernij vluchtten de glorieuze doden

Toen je in de mistige dauw viel.