Умереть от любви - Ефрем Амирамов

Робко гладит душу тоска,

Ласково поют соловьи,

Почему ж ты так далека,

Для того ль полёт у любви?

Если песня выльется в стон,

Я просить прощенья готов,

Вянет нераскрытый бутон,

Нежной королевы цветов.

Где-то в безысходности лет

Скроются черты у лица,

И тебя как будто бы нет,

Как и нет на пальце кольца.

Почему ж предательский страх

Наполняет душу тоской?

Всё осталось в прошлом, где крах

Дарит чувствам вечный покой.

Знаю, не услышит уже

Бессердечная ничего,

Только нет покоя в душе,

Что желала лишь одного…

Многое нам в жизни дано,

Многое возьми и порви,

Всем нам умереть суждено.

Мне бы умереть от любви.

Melancholie streelt de ziel van melancholie,

De nachtegalen zingen lieflijk,

Waarom ben je zo ver weg

Is het daarom dat liefde een vlucht heeft?

Als het lied verandert in een kreun,

Ik ben klaar om om vergeving te vragen

Een ongeopende knop verwelkt,

Delicate koningin van bloemen.

Ergens in de hopeloosheid van jaren

Gelaatstrekken worden verborgen,

En het is alsof je niet bestaat

Alsof er geen ring om de vinger zit.

Waarom verraderlijke angst?

Vervult de ziel met verlangen?

Alles is achtergelaten in het verleden, waar de ineenstorting

Geeft de zintuigen eeuwige rust.

Ik weet dat hij niet meer zal horen

Harteloos niets

Alleen is er geen vrede in de ziel,

Ik wens er maar één...

Er is ons veel gegeven in het leven,

Neem veel en traan

We zijn allemaal voorbestemd om te sterven.

Ik zou sterven van liefde.