«Регги» - Ефрем Амирамов

Знаешь, я ведь тебя любил,

Все эти тридцать часов роковые.

Впервые искренне счастлив был,

Лишь потому что любил впервые.

Берег моря, осень и ты,

Ветер, как волны, о камни бьется.

Знаешь, где-то цветут цветы,

Но нам увидеть их не придется.

Знаешь, впервые за много лет

Я снова вдруг заболел мечтами.

Мне бы порвать свой зеленый билет,

Который жизнью встал между нами.

Зачем жизнь там, где живет мечта?

Как надоели и дом, и работа,

Был сон, мечта теперь — пустота

И об этом пустом забота.

Все то, что было, осталось там

Пусть в недалеком, но всё же в прошлом.

Как разорваться напополам,

Душа чтоб в праведном, тело же в пошлом?

Как, чтобы вдруг не сойти с ума,

Мне в ширпотребе жизни гниющей

Найти огонь, пред которым тьма

Расступится и опадет серой гущей.

Знаешь, я ведь тебя любил,

Все эти тридцать часов роковые.

Впервые искренне счастлив был,

Лишь потому что любил впервые.

Weet je, ik hield van je

Al deze dertig uur zijn fataal.

Voor het eerst was ik echt blij

Gewoon omdat hij voor de eerste keer liefhad.

Kust, herfst en jij,

De wind slaat als golven tegen de stenen.

Weet je, bloemen bloeien ergens,

Maar we hoeven ze niet te zien.

Weet je, voor het eerst in vele jaren

Ik werd ineens weer ziek van dromen.

Ik zou graag mijn groene ticket willen verscheuren,

Die tussen ons stond met het leven.

Waarom wonen waar de droom leeft?

Hoe moe van zowel thuis als werk,

Er was een droom, nu is de droom leeg

En over deze lege zorg.

Alles wat was, blijft daar

Weliswaar niet ver weg, maar toch in het verleden.

Hoe uit elkaar te vallen?

Zodat de ziel in de rechtvaardigen is, het lichaam in de vulgaire?

Hoe je niet ineens gek wordt

Ik ben in de consumptiegoederen van een rottend leven

Zoek een vuur waarvoor duisternis is

Het zal scheiden en vallen in een grijs struikgewas.

Weet je, ik hield van je

Al deze dertig uur zijn fataal.

Voor het eerst was ik echt blij

Gewoon omdat hij voor de eerste keer liefhad.