Молодость - Ефрем Амирамов

Жаль, весна меня бросила в днях февраля,

Мне за нею теперь ни за что не успеть.

Видно годы на мне, как на шее петля,

Шаг назад это бред, шаг вперед это смерть.

Настоящее, шаткой опорой внизу,

Тело чувствует мощь разрушающих сил.

Я смахну эту жизнь, как пустую слезу

Со щеки бытия в холод вечных могил.

Припев:

Но пока не спеши уходить, моя молодость,

Даже юность свою мне не просто забыть.

И пою я давно изменившимся голосом,

Лишь о том, что надеюсь счастливым побыть.

И я рвусь из последних всех собранных сил,

Что оставили детство, юность моя.

Ведь еще никогда я свободно не жил,

Я взлечу, но насколько позволит петля.

Het is jammer dat de lente me verliet in de dagen van februari,

Ik kan haar nu niet bijhouden.

Je kunt de jaren op mij zien, als een strop om mijn nek,

Een stap terug is onzin, een stap vooruit is de dood.

Aanwezig, wankele ondersteuning hieronder,

Het lichaam voelt de kracht van destructieve krachten.

Ik zal dit leven wegvegen als een lege traan

Van de wang van het zijn in de kou van eeuwige graven.

Refrein:

Maar haast je nog niet om te vertrekken, mijn jeugd,

Zelfs mijn jeugd vergeet ik niet gemakkelijk.

En ik zing met een stem die al lang veranderd is,

Alleen dat ik hoop gelukkig te zijn.

En ik ben verscheurd van de laatste van alle verzamelde krachten,

Wat verliet mijn kindertijd, mijn jeugd.

Ik heb tenslotte nooit vrij geleefd,

Ik zal opstijgen, maar voor zover de lus het toelaat.