Осень - Ефрем Амирамов

А у меня сегодня осень, понимаешь, осень у меня,

Но не возрастная…

Нет, не возрастная, просто грустно…

Пуста без чувств замёрзшая душа,

погреться б у огня

чужой души, где живы эти чувства…

Забыться б и уйти непобеждённым

жизнью в бесконечность.

Растаять и пропасть в бессмертном времени,

где прошлое в пути…

Явись и освяти, прости, прости мою беспечность,

Но только появись и укажи мне путь, куда идти…

Не осуждай меня, прими мою молитву,

И докажи, что жизнь не пыль,

не грязь в дворце времён…

я не хочу быть тем, что скоро станет тенью,

как пройденный этап всего, что есть,

и как забытый сон…

а у меня сегодня осень…

En ik heb herfst vandaag, weet je, ik heb herfst,

Maar geen leeftijd...

Nee, geen leeftijd, gewoon verdrietig...

Bevroren ziel is leeg zonder gevoelens,

opwarmen bij het vuur

andermans ziel, waar deze gevoelens leven...

Om te vergeten en ongeslagen te vertrekken

leven tot in het oneindige.

Smelten en vallen in de onsterfelijke tijd,

waar het verleden op komst is...

Verschijn en heilig, vergeef, vergeef mijn zorgeloosheid,

Maar kom gewoon tevoorschijn en laat me de weg zien waar ik heen moet...

Veroordeel me niet, accepteer mijn gebed

En bewijzen dat het leven geen stof is,

geen vuil in het paleis des tijds...

Ik wil niet zijn wat spoedig een schaduw zal worden,

als een voorbij stadium van al dat is,

en als een vergeten droom...

en ik heb herfst vandaag...