Vagrant Story - Words Of Farewell

Waking up on a moonlight meadow at night

A gentle breeze blowing like autumns first breath

Stumbling through the murk I explore the shades

Leaving all the past anxieties far behind

The celestial stars are shifting

As the grass starts to sway in the wind

Branches silently groaning around me

I’m standing in misery and woe

The rising haze

Takes away my bitter cloak of mourning

And so my will to live had died

Becoming a lone wayfarer, never to return

A fate condemned into the dark

Amongst the shadows I wander

Where only candles light my way

Throughout these endless fields of forsaken souls

Watch the lonely candle’s flame burning out

Still even in deepest despair there’s a spark of hope

I’m all alone seeing my veneration subside

Where solemn faces are edged upon hallowed soil

The rising haze

Takes away my bitter cloak of mourning

And so I became one with the wind

A wanderer seeking solace in the faraway

I hear the spirits dance around my memories in black

Laughing at my despair and tears

Carried away by the stormy gale

To fall like rain on distant shores

The rising haze

Takes away my bitter cloak of mourning

And so I am telling you this vagrant story

Of a restless soul unbound and free

's Nachts wakker worden op een weide bij maanlicht

Een zacht briesje dat waait als de eerste ademtocht van de herfst

Struikelend door de duisternis verken ik de tinten

Alle zorgen uit het verleden ver achter ons laten

De hemelsterren verschuiven

Als het gras begint te wiegen in de wind

Takken kreunen stilletjes om me heen

Ik sta in ellende en wee

De opkomende nevel

Neemt mijn bittere mantel van rouw weg

En dus was mijn wil om te leven gestorven

Een eenzame reiziger worden om nooit meer terug te keren

Een lot veroordeeld tot in het donker

Tussen de schaduwen dwaal ik af

Waar alleen kaarsen mijn weg verlichten

Door deze eindeloze velden van verlaten zielen

Kijk hoe de vlam van de eenzame kaars uitdooft

Zelfs in de diepste wanhoop is er nog een sprankje hoop

Ik ben helemaal alleen en zie mijn verering verdwijnen

Waar plechtige gezichten op heilige grond staan?

De opkomende nevel

Neemt mijn bittere mantel van rouw weg

En zo werd ik één met de wind

Een zwerver die troost zoekt in de verte

Ik hoor de geesten dansen rond mijn herinneringen in het zwart

Lachen om mijn wanhoop en tranen

Meegesleept door de stormachtige storm

Om te vallen als regen op verre kusten

De opkomende nevel

Neemt mijn bittere mantel van rouw weg

En dus vertel ik je dit zwerververhaal

Van een rusteloze ziel, ongebonden en vrij