The Farthest Reach - Words Of Farewell

Snow falling on shore pines, the world all covered in white

So peaceful so serene, the foothills are lying right before me

Frozen breath burning on my cheeks

While I behold the wintry landscape

Stretching out as far as the eye can see

All the sounds are muted, only a crane’s call drawing near

Inhaling forts of frosty air.

footprints are all I leave behind

Standing alone against the elements under the dancing lights

This flight shall teach me my place in the universe

For in awe and wonder we all must thrive

Survival a matter of instinct, every movement now essential

To challenge the dreadful cold in these parts

Bewilderment within me starts to arise

I can feel the numbness creeping into my fingers

The freezing grip of winter tightens

Still striding upward clouds are all I leave below

I tread past blue ponds and steaming rivers

The mountain will wait for me, the mountain will wait for me!

Standing alone against the elements under the dancing lights

This flight shall teach me my place in the universe

For in awe and wonder we all must thrive

Sinking deeper the strength leaves my limbs

So I lay myself down to rest

At what seems like the top of the world

To watch the moon set upon the farthest reach

Sneeuw valt op de pijnbomen aan de kust, de wereld helemaal bedekt met wit

Zo vredig zo sereen, de uitlopers liggen vlak voor me

Bevroren adem branden op mijn wangen

Terwijl ik het winterse landschap aanschouw

Zich uitstrekken zover het oog reikt

Alle geluiden zijn gedempt, alleen de roep van een kraan nadert

Het inademen van forten ijzige lucht.

voetafdrukken zijn alles wat ik achterlaat

Alleen staan ​​tegen de elementen onder de dansende lichten

Deze vlucht zal me mijn plaats in het universum leren

Want in ontzag en verwondering moeten we allemaal gedijen

Overleven is een kwestie van instinct, elke beweging is nu essentieel

Om de vreselijke kou in deze streken te trotseren

Verbijstering in mij begint te ontstaan

Ik voel de gevoelloosheid in mijn vingers kruipen

De ijskoude greep van de winter wordt strakker

Nog steeds schrijdend opwaartse wolken zijn alles wat ik hieronder achterlaat

Ik loop langs blauwe vijvers en stomende rivieren

De berg zal op me wachten, de berg zal op me wachten!

Alleen staan ​​tegen de elementen onder de dansende lichten

Deze vlucht zal me mijn plaats in het universum leren

Want in ontzag en verwondering moeten we allemaal gedijen

Dieper wegzinken verlaat de kracht mijn ledematen

Dus ik leg mezelf neer om te rusten

Op wat lijkt op de top van de wereld

Om de maan te zien ondergaan op het verste bereik