My Share of Loneliness - Words Of Farewell

Don’t look back or blame it on your guiding hands

As you feel the rising wind on your face

Telling stories of what could have been

In which no comfort is to be found, but doubt and despair

This dead end road has become your home

No healing your ailing heart

Only footsteps on rainy streets

You cannot let go of these strains

As they’ve made you who you are

As they’ve made us who we are

We are gathering regrets day by day

We’re growing weaker by the minute

The downpour drenching us to the bone

Giving us our share of loneliness

Am I atoning for my mistakes

Or was it a twist of fate?

My trust has long become resentment

You see my face beset by pain

The aching written into my skin in furrows

The aching written into our skin in furrows

You turn away your head in silent reconciliation

Unable to fathom this burden of grief

While I ponder if it is worth to go on

Walking past doors long closed

We are gathering regrets day by day

We’re growing weaker by the minute

The downpour drenching us to the bone

Giving us our share of loneliness

Hence our paths have crossed and shall now diverge again

We are one in the same in this plight struck world

Crestfallen and deprived of hope we wander into a darker tomorrow

Will there be a silver lining?

We are gathering regrets day by day

We’re growing weaker by the minute

The downpour drenching us to the bone

Giving us our share of loneliness

Kijk niet achterom en geef het niet de schuld aan je leidende handen

Terwijl je de wind op je gezicht voelt stromen

Verhalen vertellen over wat had kunnen zijn

Waarin geen troost te vinden is, maar twijfel en wanhoop

Deze doodlopende weg is je thuis geworden

Geen genezing van je zieke hart

Alleen voetstappen in regenachtige straten

Je kunt deze soorten niet loslaten

Omdat ze je hebben gemaakt tot wie je bent

Omdat ze ons hebben gemaakt tot wie we zijn

We verzamelen elke dag spijt

We worden met de minuut zwakker

De stortbui die ons tot op het bot doorweekt

Geeft ons ons deel van eenzaamheid

Ben ik aan het boeten voor mijn fouten?

Of was het een speling van het lot?

Mijn vertrouwen is al lang wrok geworden

Je ziet mijn gezicht geteisterd door pijn

De pijn die in groeven in mijn huid is geschreven

De pijn die in groeven in onze huid is geschreven

Je wendt je hoofd af in stille verzoening

Kan deze last van verdriet niet doorgronden

Terwijl ik me afvraag of het de moeite waard is om door te gaan

Langs gesloten deuren lopen

We verzamelen elke dag spijt

We worden met de minuut zwakker

De stortbui die ons tot op het bot doorweekt

Geeft ons ons deel van eenzaamheid

Vandaar dat onze paden elkaar hebben gekruist en nu weer uiteen zullen gaan

We zijn een in hetzelfde in deze benarde wereld

Bedroefd en beroofd van hoop, dwalen we morgen in een donkerdere omgeving

Komt er een zilveren randje?

We verzamelen elke dag spijt

We worden met de minuut zwakker

De stortbui die ons tot op het bot doorweekt

Geeft ons ons deel van eenzaamheid