Gravel Road - William Elliott Whitmore

It must be that time of year

I’m feeling that pull again

I’ve got to get away from here

And back to where my feet can stand

Back to where the trees grow tall

And ain’t a sound for miles around

Except for the distant call

Of that lonely coyote’s howl

Life’s mysteries unravel when my tires hit that gravel

And I leave the paved road far behind

Every breath I breathe is one step closer to me

Easing my worried mind

Way back in the sticks

Is where I feel alive

In my rusty old '66

That won’t even go fifty five

Nothing can compare

To the joy that I’ve found

Every time I go back there

To my own spiritual ground

I’ll make a quart of sweet corn whiskey

From ten gallons of sour mash

I’ll turn a pile of firewood

Into a pile of sky grey ash

If there’s anything left inside me

That remembers what it’s like to feel

That cold rain falling on the top of my head

And the mud beneath my heels

Het moet die tijd van het jaar zijn

Ik voel die trek weer

Ik moet hier weg

En terug naar waar mijn voeten kunnen staan

Terug naar waar de bomen hoog worden

En er is geen geluid in de wijde omtrek

Behalve de verre oproep

Van het gehuil van die eenzame coyote

De mysteries van het leven ontrafelen wanneer mijn banden dat grind raken

En ik laat de verharde weg ver achter me

Elke ademhaling die ik adem is een stap dichter bij mij

Mijn bezorgde geest verlichten

Helemaal terug in de stokken

Is waar ik voel dat ik leef

In mijn roestige oude '66

Dat wordt nog geen vijfenvijftig

Niets kan vergelijken

Tot de vreugde die ik heb gevonden

Elke keer als ik er weer naartoe ga

Naar mijn eigen spirituele grond

Ik maak een liter suikermaïswhisky

Van tien gallons zure puree

Ik zal een stapel brandhout omdraaien

In een stapel hemelgrijze as

Als er nog iets in mij over is

Dat onthoudt hoe het is om te voelen

Die koude regen die bovenop mijn hoofd valt

En de modder onder mijn hielen