La battaglia - Viola Valentino

La battaglia non ha soste, siamo giunti ai coltelli

Respiriamo l’ira e viviamo solo di duelli

Così non va, così non va purtroppo

Crudele tu, violenta io, è troppo

Liti in treno, negli alberghi

Liti in casa, scandali sempre tristi

I tuoi occhi così belli

Sono rossi se non addirittura pesti

Così non va, così non va purtroppo

Anche metà di questa guerra è troppo

Perché viviamo da nemici

Se non sappiamo stare soli

Se tu hai bisogno poi di me

E io finisco per cercare sempre te, sempre te

Sempre te, sì… sempre te

Amici partigiani da convincere, ricatti strani

Telefono che squilla tutta notte, minacce nuove per domani

Più dirsi no, più dirsi no, amore

Forse si può, forse si può davvero

Stanca di lottare, mi stendo infine, esausta, sopra il letto

E vedo il tuo profilo dolce disegnato sul soffitto

Più dirsi no, più dirsi no, amore

Forse si può, forse si può davvero

Ma perché vivere in trincea

Per poi cercarsi quando è notte?

Se tu dipendi poi da me

E io finisco per cercare sempre te, sempre te

Sempre te, sì… sempre te

De strijd houdt niet op, we hebben de messen bereikt

We ademen woede en leven alleen in duels

Dit is niet het geval, helaas is dit niet het geval

Wrede jij, gewelddadige mij, het is te veel

Argumenten in de trein, in hotels

Ruzies thuis, altijd trieste schandalen

Je ogen zo mooi

Ze zijn rood zo niet zwart

Dit is niet het geval, helaas is dit niet het geval

Zelfs de helft van deze oorlog is te veel

Omdat we leven als vijanden

Als we niet weten hoe we alleen moeten zijn

Als je me nodig hebt dan

En uiteindelijk ben ik altijd op zoek naar jou, altijd jij

Altijd jij, ja ... altijd jij

Partijdige vrienden om overtuigd te worden, vreemde chantage

Telefoon rinkelt de hele nacht, nieuwe bedreigingen voor morgen

Hoe meer je nee zegt, hoe meer je nee zegt, liefje

Misschien kan het, misschien kan het echt

Moe van het vechten, ging ik eindelijk, uitgeput, op bed liggen

En ik zie je lieve profiel op het plafond getekend

Hoe meer je nee zegt, hoe meer je nee zegt, liefje

Misschien kan het, misschien kan het echt

Maar waarom in de loopgraven leven?

Om elkaar dan te zoeken als het nacht is?

Als je van mij afhankelijk bent dan

En uiteindelijk ben ik altijd op zoek naar jou, altijd jij

Altijd jij, ja ... altijd jij