La faccia della terra - Vinicio Capossela

Ebenezer voleva un segno

Prese un agnello il figlio e il suo coltello

Quello con la fionda

Nella fronte lo centrò

E per la nera nera terra scappò

Il reverendo col suo calesse

E il suo stipendio e la sua moglie altera

Pregava il suo Signore che gli donasse il fuoco

A infiammargli dal pulpito il sermone

Ma quando vide il collo nudo e le sue spalle

La sigaretta la bocca e la maestra

Un fuoco vivo dentro tutto lo accese

E sulla nera nera terra pregò

Rimetti al cielo i tuoi peccati

Come noi li rimettiamo a te

Il reverendo disse se son fatto per peccare

Nel peccato allora mi troverò

Guidami nei passi mio Signore

Per ogni via li affido a te

Salvami da me stesso o lasciami andare

Sulla nuda nuda terra a cercare

Sulla nuda nuda terra a cercare

La maestra inquieta che pure voleva

La scintilla della vita infondere all’allievo

Quando le labbra alle sue spalle incollò

Sulla dura dura terra pregò

La dura dura terra graffiò

Enoch aveva molti amici

Che gli affollavano la testa in una stanza

Per solitudine a una donna un giorno li mostrò

E per sempre solo sulla terra restò

Sulla nera nera terra restò

Quando Elìa andò a cercare la sua strada

Presto a prenderti un giorno tornerò

Niente mai da ora ci dividera'

Disse nel campo d’orzo che li fece amanti

Le ore e i giorni poi fecero gli anni

L’inganno della giovinezza se ne andò

Una notte di pioggia corse nuda per strada

Le braccia addosso al primo che vide buttò

E libera e sola sulla terra restò

Libera e sola sulla terra restò

Il telegrafista un giorno prese moglie

Non compiangeva ancora gli uomini in amore

Baciava il calco dei suoi piedi

Che sulla nera nera terra lei lasciava

Quando apprese dei suoi amanti

Che riceveva a casa loro mentre era al lavoro

La rimandò e la madre nuda gliela riportò

Che la potesse ancora più desiderare

Lui prese una vanga e tutto il suo amore

E nella nera nera terra scavò

Nella nera nera terra scavò

Edna si prese un amante

Che una creatura in grembo le portò

Fosse femmina avrei fatto tutto per lei

Ma il maschio sulla terra lo lascerò

Solo sulla terra lo lascerò

E gli uomini e le donne come talpe cieche

Le costole continuano a intrecciare

E desideri muti travolgono le loro vite

Sulla terra nudi e bisognosi

E continuano a lasciarsi ciechi storpi e soli

Sulla nera nera terra a cercare

Sulla nera nera terra a cercare

Sulla faccia della terra a cercare

Ebenezer wilde een teken

Hij nam een ​​lam, zijn zoon en zijn mes

Die met de slinger

In het voorhoofd sloeg hij hem

En voor de zwarte zwarte aarde rende hij weg

De dominee met zijn optreden

En zijn salaris en zijn hooghartige vrouw

Hij bad tot zijn Heer om hem vuur te geven

Om de preek te ontsteken vanaf de preekstoel

Maar toen hij de blote nek en zijn schouders zag...

De sigaret, de mond en de leraar

Een levend vuur in alles verlichtte het

En op de zwarte zwarte aarde bad hij

Vergeef je zonden aan de hemel

Hoe we ze aan jou overlaten

De eerwaarde zei dat als ik moet zondigen...

In zonde dan zal ik mezelf vinden

Leid mij in mijn voetstappen mijn Heer

In alle opzichten vertrouw ik ze aan jou toe

Red me van mezelf of laat me gaan

Op de kale kale grond te zoeken

Op de kale kale grond te zoeken

De rusteloze leraar die ook wilde

De vonk van het leven om de student in te boezemen

Toen de lippen achter haar aan elkaar plakten

Op de harde harde grond bad hij

De harde harde aarde bekrast

Henoch had veel vrienden

Dat drukte zijn hoofd in een kamer

Uit eenzaamheid aan een vrouw liet hij ze op een dag zien

En voor altijd alleen op aarde bleef hij

Op de zwarte zwarte aarde bleef hij

Toen Elia haar weg ging zoeken

Ik kom snel terug om je op een dag te halen

Niets zal ons van nu af aan scheiden

Hij zei in het gerstveld dat hij ze minnaars maakte

De uren en dagen maakten toen de jaren

Het bedrog van de jeugd verdween

Op een regenachtige nacht rende ze naakt door de straat

Zijn armen op de eerste die hij zag dat hij gooide

En vrij en alleen op aarde bleef ze

Vrij en alleen op aarde bleef ze

De telegrafist nam op een dag een vrouw

Hij had nog geen medelijden met verliefde mannen

Hij kuste de cast van haar voeten

Die ze op de zwarte zwarte aarde achterliet

Toen hij hoorde van zijn minnaars

Die hij bij hen thuis ontving terwijl hij aan het werk was

Hij stuurde het terug en de naakte moeder bracht het terug naar hem

Dat hij er nog meer naar zou kunnen verlangen

Hij nam een ​​schop en al zijn liefde

En in de zwarte zwarte aarde die hij groef

In de zwarte zwarte aarde die hij groef

Edna heeft een minnaar genomen

Dat een wezen in haar baarmoeder ze droeg

Als het een vrouw was geweest, had ik alles voor haar gedaan

Maar ik laat het mannetje op aarde

Alleen op aarde zal ik hem verlaten

En mannen en vrouwen houden van blinde moedervlekken

De ribben blijven in elkaar haken

En stille verlangens overweldigen hun leven

Op aarde naakt en behoeftig

En ze blijven zichzelf blind, kreupel en alleen achter

Op de zwarte zwarte aarde om naar te zoeken

Op de zwarte zwarte aarde om naar te zoeken

Op het oppervlak van de aarde om te zoeken