L'uomo vivo (Inno al gioia) - Vinicio Capossela

Ha lasciato il calvario e il sudario

Ha lasciato la croce e la pena

Si è levato il sonno di dosso e adesso per sempre per sempre è con noi

Se il Padre eterno l’aveva abbandonato

Ora i paesani se l’hanno accompagnato

Che grande festa poterselo abbracciare

Che grande festa portarselo a mangiare

Ha raggi sulla schiena irradia gio-gio-ia

Le dita tese indicano gio-gio-ia

Esplodono le mani per la gio-gio-ia

Si butta in braccio a tutti per la gio-gio-ia

E' pazzo di gioia, è un uomo vivo

Si butta di lato, non sa dove andare

E' pazzo di gioia e è un uomo vivo

Di spalla in spalla di botta in botta le sbandate gli fanno la rotta

Alziamolo di peso gioventù, facciamolo saltar

Fino a che arrivi in cima, fino al ciel, fino a che veda il mar

Fino a che vita, che bellezza è la vita mai dovrebbe finir

Barcolla, traballa sul dorso della folla

Si butta, si leva, al cielo si solleva

Con le tre dita la via pare indicare

Nemmeno lui nemmeno lui sa dove andare

Barcolla, traballa al cielo si solleva

Con le tre dita tre vie pare indicare

Perché è pazzo di gioia, e è l’uomo vivo

Si butta di lato, non sa dove andare

Di corsa a spasso va senza ritegno mai più su il (?) legno

Non crede ai suoi occhi, non crede alle orecchie

Nemmeno il tempo di resuscitare, subito l’hanno portato a mangiare

Ha raggi sulla schiena irradia gio-gio-ia

Si accalcano di sotto per la gio-gio-ia

Esplodono le mani per la gio-gio-ia

Lo coprono i garofani di gio-gio-ia

Gioia gioia gioia viva per lui

Gioia gioia gioia viva per lui

Gioia gioia gioia viva per lui

Di la, no, di qua, di la, di qua, no gioia gioia gioia

E' pazzo di gioia, e è un uomo vivo

Esplode la notte in un battimano

Per il Cristo di legno del Cristo col nero è tornato cristiano

Barcolla, traballa, sul dorso della folla

Fino a che arrivi in cima, fino al ciel, fino a che veda il mar

Fino a che vita, che bellezza è la vita mai dovrebbe finir

Gioia gioia gioia gioia gioia gioia

Hij verliet de beproeving en de lijkwade

Hij verliet het kruis en de pijn

Hij nam de slaap van hem af en nu is voor altijd voor altijd bij ons

Als de Eeuwige Vader hem had verlaten

Nu hebben de dorpelingen hem vergezeld

Wat een geweldig feest om hem te mogen omarmen

Wat een feest om hem mee te eten

Het heeft stralen op zijn rug die vreugde uitstralen

De uitgestrekte vingers geven do-do-ia . aan

Handen ontploffen van vreugde

Hij werpt zichzelf in ieders armen van vreugde

Hij is gek van vreugde, hij is een levende man

Hij gooit zichzelf opzij, hij weet niet waar hij heen moet

Hij is gek van vreugde en een levende man

Van schouder tot schouder van klap tot klap maken de slips hem de route

Laten we hem jeugdig optillen, laten we hem laten springen

Tot je de top bereikt, tot aan de hemel, tot je de zee ziet

Tot welk leven, wat schoonheid is, zou het leven nooit eindigen

Hij wankelt, wiebelt op de rug van de menigte

Hij werpt zich, hij stijgt, hij stijgt naar de hemel

Met de drie vingers lijkt de weg te wijzen

Noch hij noch hij weet waar te gaan

Wankelt, wiebelt naar de hemel, stijgt

Met de drie vingers lijken drie manieren aan te geven

Omdat hij gek is van vreugde, en hij is de levende man

Hij gooit zichzelf opzij, hij weet niet waar hij heen moet

Hij rent zonder terughoudendheid een wandeling nooit meer op het (?) Bos

Hij gelooft zijn ogen niet, hij gelooft zijn oren niet

Zelfs geen tijd om te herrijzen, ze brachten hem meteen te eten

Het heeft stralen op zijn rug die vreugde uitstralen

Ze verdringen zich beneden van vreugde

Handen ontploffen van vreugde

De anjers van Gio-Gio-ia dekken het af

Vreugde, vreugde, levende vreugde voor hem

Vreugde, vreugde, levende vreugde voor hem

Vreugde, vreugde, levende vreugde voor hem

Daar, nee, hier, daar, daar, hier, geen vreugde vreugde vreugde

Hij is gek van vreugde, en hij is een levende man

De nacht explodeert in een klap

Voor de houten Christus van Christus met zwart werd hij weer christen

Hij wankelt, wiebelt, op de rug van de menigte

Tot je de top bereikt, tot aan de hemel, tot je de zee ziet

Tot welk leven, wat schoonheid is, zou het leven nooit eindigen

Vreugde Vreugde Vreugde Vreugde Vreugde Vreugde