Amburgo - Vinicio Capossela

Lo specchio

Non m’ha detto

E non suppone dove sei

Persa sulla lama di un’idea

Blu velluto spento

Ozioso nell’inverno cupo

Esilio e nuvole

Su Amburgo

Brilla

Il lume brilla

Nel vapore

Appeso al vetro

Fuori è ovatta

E passi svelti di portuali

I caffè d’attesa han sonno

E io sussulto ad ogni annuncio

Felice solo a non capire

Che si dice

Cercando, parlando

Pensando di te

Verrà, verrà

Il tempo per amare

Per dirtele queste

Parole seppellite

Dentro el cuore freddo

Dell’inverno

L’oblò

Di una finestra

Apre un ritaglio

Di normale

Una libreria e una donna

China sul giornale

E' l’ora in cui il diurno chiude

E la città rimane a mezza strada

Indecisa sul da fare

Cercando, parlando

Pensando di te

Verrà

Il tempo per amare

Per dirtele queste

Parole seppellite

Dentro el cuore freddo

Dell’inverno

S’alzano le foglie

E si sollevano

I rimpianti

Nei gemiti di amanti

Delle stanze confinanti

Non resta che fumare

L’ultima gitanes arrotolata

Mi manchi sì

Ma non mi manca

Il tempo andato

Ed i suoi incanti…

de spiegel

Hij heeft het me niet verteld

En het veronderstelt niet waar je bent

Verloren op het blad van een idee

Saai fluwelen blauw

Inactief in de sombere winter

Ballingschap en wolken

Over Hamburg

Het schijnt

De lamp schijnt

In de stoom

Hangend aan het glas

Buiten is het watten

En snelle stappen van havenarbeiders

De wachtende koffie is slaperig?

En ik hap naar adem bij elke aankondiging

Blij om het gewoon niet te begrijpen

Wat zeggen ze

Zoeken, praten

Denk aan je

Het zal komen, het zal komen

Tijd om lief te hebben

Om je deze te vertellen

Woorden begraven

In het koude hart

van de winter

de patrijspoort

van een raam

Opent een uitsparing

van normaal

Een boekenkast en een vrouw

China in de krant

Het is de tijd dat de dag sluit

En de stad blijft halverwege

Onbeslist over wat te doen

Zoeken, praten

Denk aan je

Het zal komen

Tijd om lief te hebben

Om je deze te vertellen

Woorden begraven

In het koude hart

van de winter

De bladeren komen op

En ze stijgen

spijt

In het gekreun van geliefden

Van de aangrenzende kamers

Het enige dat overblijft is roken

De laatste opgerolde gitanes

ik mis je ja

Maar ik mis het niet

Tijd voorbij

En zijn charmes...