Recessional - Vienna Teng

«It's so beautiful here,» she said

«This moment now, this moment now,»

And I never thought I’d find her here

Flannel and satin, my four walls transformed

But she’s looking at me, straight to center

No room at all for any other thought

And I know I don’t want this, oh I swear I don’t want this

There’s a reason not to want this, but I forgot

In the terminal she sleeps on my shoulder

Hair falling forward, mouth all askew

Fluorescent announcements beat their wings overhead:

«Passengers missing, we’re looking for you.»

And she dreams through the noise, her weight against me

Face pressed into the corduroy grooves

Maybe it means nothing, maybe it means nothing

Maybe it means nothing, but I’m afraid to move

And the words, they’re everything and nothing

I want to search for her in the offhand remarks

Who are you, taking coffee, no sugar?

Who are you, echoing street signs?

Who are you, the stranger and the shell of a lover

Dark curtains drawn by the passage of time

Oh words, like the rain, how sweet the sound

«Well anyway,» she says, «I'll see you around.»

"Het is hier zo mooi", zei ze

«Dit moment nu, dit moment nu»

En ik had nooit gedacht dat ik haar hier zou vinden

Flanel en satijn, mijn vier muren getransformeerd

Maar ze kijkt naar mij, recht naar het midden

Er is helemaal geen ruimte voor andere gedachten

En ik weet dat ik dit niet wil, oh ik zweer dat ik dit niet wil

Er is een reden om dit niet te willen, maar ik ben het vergeten

In de terminal slaapt ze op mijn schouder

Haar dat naar voren valt, mond helemaal scheef

Fluorescerende aankondigingen slaan hun vleugels boven hun hoofd:

"Passagiers vermist, we zoeken jullie."

En ze droomt door het lawaai, haar gewicht tegen mij

Gezicht in de corduroy-groeven gedrukt

Misschien betekent het niets, misschien betekent het niets

Misschien betekent het niets, maar ik ben bang om te bewegen

En de woorden, ze zijn alles en niets

Ik wil haar zoeken in de oppervlakkige opmerkingen

Wie ben jij, koffie aan het drinken, geen suiker?

Wie ben jij, in navolging van straatnaamborden?

Wie ben jij, de vreemdeling en de schelp van een minnaar?

Donkere gordijnen dichtgetrokken door het verstrijken van de tijd

Oh woorden, zoals de regen, hoe zoet het geluid

«Nou, hoe dan ook,» zegt ze, «ik zie je wel weer.»