Passage - Vienna Teng

I died in a car crash two days ago

Was unrecognizable

When they pulled me from the gears

No one’s fault, no one’s bottle

No one’s teenage pride or throttle

Our innocence is all the worse for fears

The other walked away alive

Arms wrapped now around his wife

My lover sits, the silent eye

In a hurricane of warmth and word

My mother trembles with the sobs

Whose absence seems absurd

My sister shouts to let her see

Through the cloud of crowd surrounding me

My colleagues call for silence in my name

I died in a car crash three months ago

They burned me 'til I glowed

And crumbled to a fine gray sand

Now I am nothing, everywhere

Several breaths of strangers' air

And all thoughts ever written in my hand

They plant my tree out in the yard

It grows but takes the winter hard

My lover puts a knife to wrist

Says tomorrow comes, hold on a while

My mother tosses in the sheets

And dreams me holding my own child

My sister plays our homemade tapes

Laughs as tears stream down her face

My office door now bears a different name

I died in a car crash four years ago

My tree drinks melted snow

Just eight feet tall a pale and fragile thing

Bee stings, beaches, bright vacations

Sunburnt high-school graduations

A sparrow healing from a broken wing

This year a glimpse of second chances

Tiny apples on my tree’s branches

My lover hears the open wind

And crawls blinking into the sun

My mother leafs through photographs

And thinks, «Yes, she was a lovely one.»

My sister can’t decide her truth

Asks aloud what I might do

In a conference hall my brief efforts engraved

I died in a car crash

A lifetime ago it seems

Been a decade or two or three

They’ve just released a new design

Bars and bags front and behind

My fate now an impossibility

Safely packaged hurtling down

The highway hardly make a sound

My lover very much alive

Arms wrapped now around his wife

Ik ben twee dagen geleden omgekomen bij een auto-ongeluk

Was onherkenbaar

Toen ze me uit de versnellingen trokken

Niemands schuld, niemands fles

Niemands tienertrots of gashendel

Onze onschuld is des te erger voor angsten

De ander liep levend weg

Armen nu om zijn vrouw geslagen

Mijn minnaar zit, het stille oog

In een orkaan van warmte en woord

Mijn moeder beeft van het snikken

Wiens afwezigheid absurd lijkt

Mijn zus schreeuwt om haar te laten zien

Door de wolk van mensen die me omringen

Mijn collega's roepen op tot stilte in mijn naam

Ik ben drie maanden geleden omgekomen bij een auto-ongeluk

Ze verbrandden me tot ik gloeide

En verkruimeld tot een fijn grijs zand

Nu ben ik niets, overal

Verschillende ademhalingen van vreemden

En alle gedachten die ooit in mijn hand zijn geschreven

Ze planten mijn boom in de tuin

Het groeit maar duurt de winter hard

Mijn minnaar brengt een mes om de pols

Zegt dat morgen komt, wacht even

Mijn moeder gooit in de lakens

En droomt dat ik mijn eigen kind vasthoud

Mijn zus speelt onze zelfgemaakte tapes

Lacht terwijl de tranen over haar wangen stromen

Mijn kantoordeur draagt ​​nu een andere naam

Ik ben vier jaar geleden omgekomen bij een auto-ongeluk

Mijn boom drinkt gesmolten sneeuw

Slechts twee meter lang, een bleek en breekbaar ding

Bijensteken, stranden, heldere vakanties

Door de zon verbrande diploma-uitreikingen

Een mus-genezing van een gebroken vleugel

Dit jaar een glimp van tweede kansen

Kleine appels aan de takken van mijn boom

Mijn minnaar hoort de open wind

En kruipt knipperend in de zon

Mijn moeder bladert door foto's

En denkt: "Ja, ze was een mooie."

Mijn zus kan haar waarheid niet bepalen

Vraagt ​​hardop wat ik zou kunnen doen

In een conferentiezaal zijn mijn korte inspanningen gegraveerd

Ik kwam om bij een auto-ongeluk

Een leven geleden lijkt het

Al een decennium of twee of drie

Ze hebben zojuist een nieuw ontwerp uitgebracht

Bars en tassen voor en achter

Mijn lot is nu een onmogelijkheid

Veilig verpakt naar beneden raast

De snelweg maakt nauwelijks geluid

Mijn minnaar springlevend

Armen nu om zijn vrouw geslagen