Młode Wilki 7 - Verba

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Siedziała na podłodze, oglądając fotografie

W mieszkaniu, w którym kiedyś

Mieszkała z chłopakiem

Wracały emocje i wspomnienia

Przychodziło niebo i odpływała ziemia…

Pytała «Co mam zrobić, co pomoże mi?

Ja nie mogę dłużej w takiej samotności żyć…

Mija tyle dni, wokół puste ściany

Dlaczego musiał odejść ktoś tak kochany.

?»

Jego duch stał obok, patrzył na jej łzy

Dotykał policzka, lecz nie czuła nic…

'Wróciłem do Ciebie, stoję tu, jak dawniej!

Chciałbym Cię przytulić - kocham Ciebie Skarbie!

Śmierć zabrała mnie, lecz moja dusza pozostała

Obiecałem Ci, że nigdy nie zostaniesz sama!

A to uczucie było zawsze silniejsze od śmierci…

Nikt nie rozerwie tej więzi!"

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Ona wzięła Jego zdjęcie w dłonie

Całowała je — on stał koło niej

Wolnym gestem odwróciła je

I zaczęła po nim pisać ocierając łzę:

'Wiem, że to miało być inaczej

Wiem, że niczego nie naprawię płaczem…

Tak bardzo pragnę, z Tobą być

Kiedy nie ma Ciebie, ja już nie mam nic…"

Wyciągnęła nagle kilkanaście tabletek

Chciał ją powstrzymać, lecz był tylko echem

Krzyczał, lecz jego krzyk był nierealny

Próbował złapać ją, lecz był, bezradny

Jej delikatne ciało osuwało się na ziemię

Jej oczy gasły, a on tulił ją do siebie

Zrobiła to, by być z ukochanym

By spotkać go w nieznanym

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Laten we elkaar weer ontmoeten aan de andere kant...

Ik kan er niet aan denken dat het voorbij is...

Ze zat op de grond naar de foto's te kijken

In een appartement waar het vroeger was

Ze woonde samen met haar vriend

Emoties en herinneringen kwamen terug

De hemel kwam en de aarde ging weg...

Ze vroeg: "Wat moet ik doen dat me zal helpen?"

Ik kan niet langer in zo'n eenzaamheid leven...

Er gaan zoveel dagen voorbij, er zijn lege muren rondom

Waarom iemand zo lief moest gaan.

? »

Zijn geest stond daar en keek naar haar tranen

Hij raakte zijn wang aan, maar ze voelde niets...

'Ik ben bij je teruggekomen, ik sta hier als voorheen!

Ik zou je willen knuffelen - ik hou van je lieverd!

De dood nam me mee, maar mijn ziel bleef

Ik heb je beloofd dat je nooit alleen zou zijn!

En dit gevoel was altijd sterker dan de dood...

Niemand zal deze band verbreken!"

Laten we elkaar weer ontmoeten aan de andere kant...

Ik kan er niet aan denken dat het voorbij is...

Ze nam Zijn foto in haar handen

Ze kuste hen - hij stond naast haar

Ze draaide ze om met een langzaam gebaar

En ze begon erop te schrijven terwijl ze een traan afveegde:

'Ik weet dat het anders had moeten zijn'

Ik weet dat ik niets kan oplossen door te huilen...

Ik wil zo graag bij je zijn

Als je weg bent, heb ik niets meer..."

Plots pakte ze een dozijn tabletten

Hij wilde haar tegenhouden, maar het was maar een echo

Hij schreeuwde, maar zijn schreeuw was onwerkelijk

Hij probeerde haar te grijpen, maar was hulpeloos

Haar tere lichaam viel op de grond

Haar ogen vervaagden en hij hield haar tegen zich aan

Ze deed het om bij haar geliefde te zijn

Om hem te ontmoeten in het onbekende

Laten we elkaar weer ontmoeten aan de andere kant...

Ik kan er niet aan denken dat het voorbij is...