Я лечу - Валерия

В мире легко и бесcмысленно солнцем, повисшим над Свиблово, где-то ругается

дождь с грозой.

С ветром, с опавшими листьями — осень уходит, как истина, вон там,

светлою полосой.

Припев:

В никуда, в никуда так до самого донышка за собой, за собой зажигая мосты

Я лечу, словно белое-белое пёрышко на двух крылышках у судьбы.

Я лечу, словно белое-белое пёрышко на двух крылышках у судьбы.

В мире, крутом и стремительном, туча повисла над Митино, вот-вот отчаянно

грянет гром.

Ливнем, сверкающим молнией, сердце тревогой наполнится, будто падаем мы вдвоём.

Припев:

В никуда, в никуда так до самого донышка за собой, за собой зажигая мосты

Я лечу, словно белое-белое пёрышко на двух крылышках у судьбы.

Я лечу, словно белое-белое пёрышко на двух крылышках у судьбы.

Вечер, в ночь увлекаемый, месяц повис умиляемо, свечи, сидим за одним столом.

С ветром, с опавшими листьями осень приходит, как истина вон там,

там за моим окном.

Припев:

В никуда, в никуда так до самого донышка за собой, за собой зажигая мосты

Я лечу, словно белое-белое пёрышко на двух крылышках у судьбы.

Я лечу, словно белое-белое пёрышко на двух крылышках у судьбы.

In de wereld, gemakkelijk en zinloos, zweert de zon die boven Sviblovo hangt ergens

regen met onweer.

Met de wind, met gevallen bladeren - herfstbladeren, zoals de waarheid, daar,

lichte streep.

Refrein:

Naar nergens, naar nergens naar de bodem achter je, ontstekende bruggen achter je

Ik vlieg als een wit-witte veer op twee vleugels van het lot.

Ik vlieg als een wit-witte veer op twee vleugels van het lot.

In de wereld, steil en onstuimig, hing er een wolk boven Mitino, bijna wanhopig

de donder raast.

Met een stortbui, sprankelend van bliksem, zal het hart gevuld zijn met angst, alsof we samen vallen.

Refrein:

Naar nergens, naar nergens naar de bodem achter je, ontstekende bruggen achter je

Ik vlieg als een wit-witte veer op twee vleugels van het lot.

Ik vlieg als een wit-witte veer op twee vleugels van het lot.

Avond, meegesleept in de nacht, de maan hing teder, kaarsen, we zitten aan dezelfde tafel.

Met de wind, met gevallen bladeren, komt de herfst daar als de waarheid,

daar buiten mijn raam.

Refrein:

Naar nergens, naar nergens naar de bodem achter je, ontstekende bruggen achter je

Ik vlieg als een wit-witte veer op twee vleugels van het lot.

Ik vlieg als een wit-witte veer op twee vleugels van het lot.