Ты грустишь - Валерия, Стас Пьеха

Я грущу...

Ты грустишь...

Я грущу...

Осенью как всегда небо с проседью,

Пустота...Все прохожие исчезли вдруг,

Городом правит ненастье.

Ты грустишь, и глазами печальными

Провожаешь отчаянных красивых птиц,

Улетающих так далеко.

Ну что мне сделать, как помочь тебе его забыть,

И это время, что пришлось нам вместе пережить?

Пусть ночь сковала всё вокруг тоской немыслимой,

Шумит осенний дождь, он смоёт все следы.

Я научусь тебя любить, я научусь любить,

Но каждый день тебе я это буду говорить:

"Не оставляй меня одну, не отдавай меня ему,

Об этом так молю!"

Я грущу...

Ты грустишь...

Я грущу...

С горечью понимаем была вничью сыграна эта партия,

И тем сильней нас тянет сегодня друг к другу.

Полчаса, полчаса до полуночи.

Мы с тобой, словно две свечи, сгорим дотла

В бесконечности нашей любви.

Ну что мне сделать, как помочь тебе его забыть,

И это время, что пришлось нам вместе пережить?

Пусть ночь сковала всё вокруг тоской немыслимой,

Шумит осенний дождь, он смоёт все следы.

Я научусь тебя любить, я научусь любить,

Но каждый день тебе я это буду говорить:

"Не оставляй меня одну, не отдавай меня ему,

Об этом я так молю!"

Ik ben droevig...

Ben je verdrietig...

Ik ben droevig...

In de herfst, zoals altijd, de lucht met grijs haar,

Leegte ... Alle voorbijgangers verdwenen plotseling,

De stad wordt geregeerd door ongeluk.

Je bent verdrietig, en met droevige ogen

Je ziet wanhopige mooie vogels,

Tot nu toe vliegen

Wel, wat kan ik doen, hoe kan ik je helpen hem te vergeten,

En dit is de tijd die we samen moesten doorstaan?

Laat de nacht alles om zich heen boeien met een ondenkbaar verlangen,

Luidruchtige herfstregen, het zal alle sporen wegspoelen.

Ik zal leren van je te houden, ik zal leren van je te houden

Maar elke dag zal ik je dit vertellen:

"Laat me niet alleen, geef me niet aan hem,

Ik bid hiervoor!"

Ik ben droevig...

Ben je verdrietig...

Ik ben droevig...

We begrijpen met bitterheid dat deze wedstrijd een gelijkspel was,

En hoe sterker we vandaag tot elkaar aangetrokken worden.

Een half uur, een half uur voor middernacht.

Jij en ik, als twee kaarsen, zullen tot op de grond branden

In de oneindigheid van onze liefde.

Wel, wat kan ik doen, hoe kan ik je helpen hem te vergeten,

En dit is de tijd die we samen moesten doorstaan?

Laat de nacht alles om zich heen boeien met een ondenkbaar verlangen,

Luidruchtige herfstregen, het zal alle sporen wegspoelen.

Ik zal leren van je te houden, ik zal leren van je te houden

Maar elke dag zal ik je dit vertellen:

"Laat me niet alleen, geef me niet aan hem,

Dit is waar ik voor bid!"