Вопреки - Триада

Могу злится до дрожи, ну прямо до зуда

Терпеливо молчу, стиснув кулаки и дав в зубы

От этого надо излечится, как от простуды

Ладно, говорю, время расставит всё, годы рассудят

Невозможно просто взять и убедить его в споре

Нереально с ним поговорить, когда он недоволен

Он недоволен, если не доспит или не поест

Утомляет его сильно, три, тобишь переезд

Когда между нами расстояния, то я — не я

Коль обойдусь без костей перемывания, внимания

Что-то не хватает, ну попадись мне, сразу выскажусь про всё

По делу и по жизни

Давно не меряемся, кто чем и когда помог

Время, что нас вело, наверно, покрывает мох

Просто он рад видеть меня всегда, а я его

Это константа, это финал и это истог

Мелькают дни, как огни, витают года

Одни с нами на миг, другие навсегда

Есть у меня друг, кстати, он тут стоит с микро

Его Лёха зовут, чё, как дела, бро?

Там, на большой высоте, никого не знаю

Где-то на русских, заснеженных просторах в крае

Стюардесса показывает выходы знаком

Усталость, у многих сон или взгляды на пол

Много-ли надо, плюс времени градусов минус

Казалось, что с тёплой машиной, я точно не сдвинусь

Белым по синему, пишут названия городов,

Но с закрытыми глазами, по вдоху узнал бы дом

Но часто далеко, дефицитом сон

И всё размыто, будто картины писал Пикассо

Из окна только огни, деревья, дороги, трассы

И все неровные, 10 показывает роуминг

Но к счастью, есть кому сказать слово, когда молчу там

И если не один я, это чудо, а я не один

Много приходят и ходят, становятся другим,

Но кто остается с тобой, становится родным

Мелькают дни, как огни, витают года

Одни с нами на миг, другие навсегда

Есть у меня друг, кстати, он тут стоит с микро

Его Вова зовут, чё, как дела, бро?

Ik kan boos worden tot het punt van beven, nou ja, tot de jeuk toe

Geduldig stil, mijn vuisten gebald en de tanden toegegeven

Je moet hier van af, zoals een verkoudheid

Oké, zeg ik, de tijd zal alles regelen, de jaren zullen oordelen

Het is onmogelijk om hem zomaar te pakken en te overtuigen in een geschil

Het is onmogelijk om met hem te praten als hij ongelukkig is

Hij is ontevreden als hij niet slaapt of eet

Het vermoeit hem veel, drie, tobish bewegend

Als er afstanden tussen ons zijn, dan ben ik mezelf niet

Als ik het zonder de botten van het wassen doe, aandacht

Er ontbreekt iets, nou, begrijp me, ik zal me meteen over alles uitspreken

In zaken en in het leven

We hebben lang niet meer gemeten wie met wat hielp en wanneer

De tijd die ons leidde is waarschijnlijk bedekt met mos

Het is gewoon dat hij altijd blij is me te zien, en ik

Dit is een constante, dit is de finale en dit is de oorsprong

Dagen flitsen als vuren, jaren vliegen voorbij

Sommigen zijn voor een moment bij ons, anderen voor altijd

Ik heb trouwens een vriend, hij staat hier met een micro

Zijn naam is Lyokha, wat, hoe gaat het, bro?

Daar, op grote hoogte, ken ik niemand

Ergens in de Russische, besneeuwde vlakten in de regio

De stewardess wijst de uitgangen aan met een bord

Vermoeidheid, veel slapen of naar de vloer kijken

Heb je veel nodig, plus tijd graden min

Het leek erop dat ik met een warme auto zeker niet zou verhuizen

Wit op blauw, ze schrijven de namen van steden,

Maar met gesloten ogen zou ik bij inademing het huis herkennen

Maar vaak ver weg, slaapgebrek

En alles is wazig, alsof de schilderijen door Picasso zijn geschilderd

Uit het raam alleen lichten, bomen, wegen, sporen

En allemaal ongelijk, 10 shows roaming

Maar gelukkig is er iemand die een woord kan zeggen als ik daar stil ben

En als ik niet alleen ben, is het een wonder, maar ik ben niet alleen

Velen komen en gaan, worden anders,

Maar wie bij je blijft, wordt native

Dagen flitsen als vuren, jaren vliegen voorbij

Sommigen zijn voor een moment bij ons, anderen voor altijd

Ik heb trouwens een vriend, hij staat hier met een micro

Zijn naam is Vova, wat, hoe gaat het, bro?